LestAlbum

Ploft er op een mistige dag ineens een dikke enveloppe op de deurmat met daarin onder andere een schijfje van een band met de naam Lest. Het schijfje blijkt de naam “Odysseus” te hebben en is uitgebracht op het nieuwe platenlabel van Frank Bornemann. Inderdaad, de man achter Duitslands progicoon van weleer Eloy. Ik neem me voor er eens goed voor te gaan zitten. De andere twee in dezelfde enveloppe aanwezige promo’s laat ik maar even voor wat ze zijn. Het bij de cd gevoegde informatieblad rept over een Franse band afkomstig uit Straatsburg die al in 1995 blijkt te zijn opgericht door een zekere Kickers. Al snel blijkt hoe origineel deze naam wel niet is. De liever anoniem blijvende meneer is namelijk de drummer van de band. Even het telraam gepakt om de som 2011 minus 1995 in te tikken. Uitkomst: 16. Het dringt in volle hevigheid tot mij door dat deze band, die naast Kickers bestaat uit Pascal Rameix op basgitaar en Sebastian Mauve op gitaar en stembanden, na zestien jaar met een debuutalbum komt. Dat moet een geweldig interessant en hoogstaand album zijn, mijmer ik hardop. Helemaal wanneer ik lees dat de drie heren ook nog eens toetsen spelen.

Het krap een uur klokkende album gaat van start met Light Fantastic. Al snel vallen mij de beperkte en zeer mager geproduceerde drums van onze vriend Kickers op. Daar had ik na zestien jaar wel meer van verwacht. Dan maar even focussen op de vocalen van Sebastian Mauve. Die zijn al een stuk interessanter. In de bijna tien minuten die dit nummer duurt verschiet hij als een kameleon van klankkleur. Het begint met een ruwe uitvoering van Jan Henrik Ohme (Gazpacho) waarna zijn stem ineens overgaat in de falsetklanken van pakweg een Gerard Joling. Het moet niet gekker worden roep ik tegen mijn vrouw die nieuwsgierig is geworden na het horen van deze specifiek hoge zang en zich afvraagt wat ik aan het beluisteren ben. En het wordt nog gekker wanneer Mauve halverwege het nummer met het grootste gemak overstapt op Robert Plant-achtige zang. In het verdere verloop van dit album flikt hij dit kunstje nog een paar keer. Na een luisterbeurt of vijf begon ik het zelfs te waarderen. Dat kwam meer voort uit nijd nadat ik in The Voice Of Holland de avond daarvoor de ene na de andere prima zanger voorbij hoorde komen.

Wanneer we in Sir Knight het gitaarspel van onze zingende vriend Mauve op een goudweegschaal leggen, slaat deze al snel naar de verkeerde kant door. Gespeend van een fatsoenlijke techniek produceert hij een snerpend en veelal vervormd geluid dat na een paar minuten knap gaat vermoeien. Daar zit ik dan met de gebakken peren. Het is dat Pascal Rameix de boel met zijn basgitaar nog wat bij elkaar weet te houden. Ik geef hem maar een magere voldoende. Het is me al snel duidelijk geworden dat de wereld niet bepaald zit te wachten op Lest. Het Franse trio doet het Nederlandse gezegde ‘lest best’ niet bepaald eer aan.

Is er op “Odysseus” dan helemaal niets goeds te vinden? Toch wel. Zo steekt bijvoorbeeld het titelnummer Odysseus ruim boven de grauwe middelmaat uit. De eerste vier minuten zijn nog een kleine beproeving, maar daarna is het gedurende zes minuten luisteren naar een geheel andere groep. Fraai toetsenwerk met atmosferisch spel en de (nagebootste) geluiden van dolfijnen waarna stuwend en orkestraal klinkend toetsenspel het heft in handen neemt. Die gasten kunnen het dus tóch, realiseer ik me. Ook op Innocence & Experience laten de mannen in flarden horen meer in huis te hebben dan wat er op 80 procent van dit album staat. Is er dan niemand die de heren daar attent op maakt? Is Frank Bornemann teveel bezig geweest om Eloy nieuw leven in te blazen? De man heeft natuurlijk geen verstand van goede zang, maar weet wel als geen ander beperkingen om te zetten in een passend en acceptabel geheel.

Dat de gifbeker tot de laatste druppel leeg moet laat het afsluitende Ways horen. Meer dan acht minuten word je meegenomen in een nummer dat door kan gaan als een slaapmiddel. Spoel je slaappillen maar door het toilet mensen en neem dit nummer mee naar je slaapkamer. Je staat na acht uur gegarandeerd uitgeslapen en gezond weer op.

Deze website wordt na een minder florissante recensie als deze nog wel eens bestookt met e-mails van verontwaardigde muzikanten, managers en platenlabels. Waar we als ´shitty´ recensenten het lef vandaan halen hun muziek te bekritiseren. We verheugen ons altijd op deze berichten. Daar hebben we een panklaar en standaard antwoord voor op de plank liggen. Wij behoeden onze lezers namelijk graag voor aankopen waar ze later spijt van krijgen. Het kaf moet nu eenmaal van het koren gescheiden worden. Het zal duidelijk zijn dat “Odysseus” vermoedelijk niet als brood op de plank bij de bakker zal verschijnen…

Hans Ravensbergen