Let See ThinAlbum

De wereld van de progressieve rock heeft er per 2018 een aardig bandje bij. Let See Thin heet het gezelschap, een vijfmansformatie afkomstig uit Polen. En ja, dat land staat bekend om z’n charmante uitspraak van de Engelse taal, z’n tongbrekende namen van de bandleden en de gedreven manier van musiceren. Dat is dan ook precies wat je krijgt op het debuutalbum van Let See Thin, “2Years2Late”.

Allereerst is daar zanger Łukasz Woszczyński die met zijn hoge theatrale stem enorm de  gunfactor nodig heeft, aangezien zijn uitspraak van het Engels nogal te wensen overlaat. Van mij krijgt hij die, want hij klinkt op een integere manier lekker emotioneel en weet er goede zanglijnen mee te creëren. Bovendien doet hij soms wat denken aan Phillip Griffiths (Poor Genetic Material) en dat is geen diskwalificatie. Kortom, hij is goed bezig.

De band doet z’n ding op een energieke, enthousiaste manier in een mengeling van artrock, neo-prog, jaren ‘80 new wave en progressieve pop. Niks mis mee zou je zeggen. Toch is er een grote ‘maar’ aan het album. Het eerste nummer, Herald, is met z’n zalige riffs en dito gitaarsolo geweldig en helaas wordt het daarna nooit meer zo goed. Het daaropvolgende For The Future is met z’n opzwepende groove weliswaar ook nog dik in orde, daarna komt uw keurmeester eigenlijk z’n stoel niet meer uit. Begrijp me niet verkeerd, echt slecht wordt het nergens. Het materiaal is allemaal behoorlijk oké, een zeventje met twee acht minnen.

“2Years2Late” laat een bandgeluid horen dat het midden houdt tussen dat van Rush op “Hold Your Fire” en Ezra op hun “Shapes”-album, niet op z’n minst vanwege het voortdrijvende karakter van het drumwerk. Przemek Kaźmierski brengt vanachter z’n kit de nodige smakelijkheden aan in de muziek en ook gitarist Maciej Włodarczyk zorgt voor een lekkere sound. Het geheel heeft een technocratische uitstraling, hetgeen naast de typerende klank ook naar voren komt in allerlei stemmetjes en vervormde zangpassages. Ik heb wel het idee dat Let See Thin z’n nummers iets te veel heeft willen aankleden, maar goed. Toch heeft de muziek ook een warme kant. Veelal is het toetsenist Paweł Wężyk die de sfeer wat veraangenaamt, zoals in Leave waar z’n wollige klanken een fraaie sfeer neerzetten. Ook weet hij de solo’s van z’n gitaar spelende bandmakker adequaat te omlijsten. Luister wat dat betreft even naar de gebeurtenissen in To The Stars en in Mist, het slotnummer.

Let See Thin heeft zich met dit debuutalbum prima op de kaart gezet. Echt essentieel is deze cd niet, maar door z’n tentoongespreide creativiteit is de band absoluut door naar de volgende ronde.