Let See ThinAlbum

Let See Thin is de enigszins merkwaardige naam van een vijftal uit het Poolse Łódź dat met “Machine Called Life” hun tweede album op de wereld afvuurt. Ze nemen de tijd, en dat is goed terug te horen in de kwaliteit van het gebodene.

Opvallend is dat toetsen en elektronica behoorlijk sterk aanwezig zijn op dit album, zo spelen er vaak sequencers met de drums mee. Toch neemt de elektrische gitaar het voortouw op opener Story Of My Life, ondersteund door toetsen. De geluidskeuze doet soms aan postrock denken, maar ook moet ik denken aan oudjes als Ultravox en Simple Minds, hoewel de met een behoorlijk accent zingende Łukasz Woszczyński geen Midge Ure of Jim Kerr is.

De volgende liedjes passen nagenoeg allemaal in hetzelfde stramien: veel toetsen, piano en sequencers, af en toe een melodieuze gitaarsolo (denk Pendragon), ritmisch vrij modern, maar in tegenstelling tot veel tijdgenoten blijft het allemaal kalm en midtempo. Een voorbeeld hiervan is Divisions dat ook op YouTube terug te vinden is, en wat van het etherische van de postrock herbergt.

Sleeping On A Cloud kent een iets krachtiger begin, maar als de zang het overneemt gaat het tempo weer omlaag. How opent met lieflijke piano, maar het vervolg is meer up-beat en het refrein zonder woorden is uitermate pakkend. Van Would It Be zal Mike Oldfield het zijne denken, want dit melodietje klinkt toch behoorlijk als zijn Tubular Bells. Dit nummer kent ook de nodige proggy elementen, evenals het latere Sailors, maar het blijft toch allemaal lichtvoetig en uitermate melodieus en catchy. Door het doorgaans ontbreken van de pure progelementen snap ik wel waarom de band zich eerder als artrock dan als progrock afficheert.

Enigszins afwijkend van het stramien zijn het up-beat Treadmill, en Strange Neighbourhood, dat met zijn percussieve opening me vooreerst aan Peter Gabriel deed denken, om ons vervolgens onder te dopen in de reverb en elektronica.

Let See Thin blijkt op dit album een meester van oorwurmpjes. De melodieën zijn eigenlijk allemaal geweldig. Mindere punten zijn het accent in de zang (dat is wel een kwestie van smaak, dus kijk vooral even naar die YouTube video) en, voor mij, dat de muziek nooit eens lekker opvlamt. Het blijft allemaal wat braaf, hoewel ook weer niet voorspelbaar.

Net als Steven Wilson belicht Let See Thin het moderne leven in hun onderhoudende, melodieuze liedjes. Muzikaal komt diens “Hand Cannot Erase” misschien het dichtste bij Machine Called Life, hoewel dat ook weer niet wil zeggen dat de Polen naar meneer Wilson klinken. Ook liefhebbers van de melodieuze New Wave en artrock uit de jaren 80 moeten dit zeker eens proberen.