LifesignsAlbum

Waar bij de release van het gelijknamige debuutalbum nog vooral gedacht werd dat Lifesigns een project was, heeft dit trio zich ontwikkeld tot een zeer solide band. Met name live staan zij indrukwekkend hun mannetje. Het debuutalbum bleek een parel die maar bleef groeien. Een album dat ik nog altijd vaak met plezier beluister en dat maar indruk blijft maken. De lat voor deze tweede schijf ligt dan ook hoog, heel erg hoog.

De mannen hebben zich niet op laten naaien en namen de tijd om nieuwe songs te laten rijpen. Drie songs op dit album, te weten Different, Voice In My Head en Impossible werden al snel aan de live setlist toegevoegd en verschenen ook op het livealbum “Live In London – Under The Bridge” dat in 2015 werd uitgebracht. John Young hield altijd een slag om de arm of deze nummers ook op het nieuwe album zouden verschijnen, maar gelukkig is dit wel gebeurd. Het zijn stuk voor stuk pareltjes.

En progverdorie, wat is dit album ook weer goed zeg! Alles klopt op deze schijf. Ten eerste bevat het prachtig artwork dat heerlijk nostalgisch aandoet. De productie van het geheel is om door een ringetje te halen; kraakhelder en mooi transparant. Maar het is vooral de, voornamelijk, door John Young geschreven muziek die diepe indruk maakt. Dat hij bijvoorbeeld een aantal van de mooiste solonummers van John Wetton schreef was echt geen toeval. Deze man is zo goed in staat om sterkte liedjes te componeren en deze een symfonische weidsheid mee te geven, zonder in egotripperij te verzanden. Een ander groot voordeel is de speelduur van 49 minuten. Ik ben bij elke luisterbeurt weer verrast hoe snel dat voorbij is, maar dat heb ik vele malen liever dan totale verzadiging en een veel te lange zit.

In alle opzichten is de band het geluid van het eerste album trouw gebleven. Toch voelt het niet als een herhaling van zetten. Alleen in Voice In My Head zit een moment waarin je heel hard het refrein van Bridge Full Of Stars wil gaan inzetten, maar daar blijft het gelukkig bij. Het vertrek van bassist Nick Beggs is veel minder een aderlating dan gedacht. Vervanger Jon Poole (Ex-Cardiacs) heeft zijn plaats uitstekend ingevuld. Aangezien er geen gitarist in de gelederen was, werden er vier gastgitaristen ingehuurd. Om goed te kunnen weten wie welke partij ingespeeld heeft, heeft de band een heus schema op zijn website gezet. Erg handig. Zo kom je er achter dat het briljante akoestische en ronduit swingende gitaarspel in Chasing Rainbows van de hand van Robin Boult (onder andere Fish en Steven Wilson) is en dat de rol van Dave Bainbridge (Iona, Celestial Fire) zeer groot is. Neem alleen al zijn zalige solo in Different! De band besloot dan ook om deze veelzijdige gitarist voortaan in de gelederen op te nemen. Een zeer goede keuze!

Het album bevat geen enkele zwakke broeder. Elk nummer is erg goed uitgewerkt, is op zijn eigen manier pakkend en is ook instrumentaal genoeg te genieten. Ik heb een zwak voor een nummer als Impossible, omdat ik de zanglijnen en het poppy gehalte zo onwijs lekker vind. Dit is een album dat heel erg veel profliefhebbers zal aanspreken. Het wordt zo langzamerhand dringen in de jaarlijstjes, maar deze hoort er zeker in thuis.

Maarten Goossensen