LifesignsAlbum

Stel, je bent in een muziekwinkel en je neuzelt op je gemak door de bakken met cd’s. Dan zou je deze er vast niet uithalen. De wat saaie hoes met daarop een Engels landschap, een gehuchtje en een telefooncel roept nu niet direct associaties op met progrock. Maar stel dat je op basis hiervan het album niet zou kopen, dan mis je een bijzonder sterk album en dat  zou zonde zijn.

Ik heb een beetje een hekel aan het woord, maar Lifesigns is een supergroep. Want als je Nick Beggs (Steven Wilson, Steve Hackett, Kajagoogoo, ex-Iona) Martin Beedle (Cutting Crew) en John Young (John Wetton, Fish, Asia) bij elkaar zet, dan heb je met recht een supergroep. Had ik al gezegd dat de gastmuzikanten Steve Hackett, Jakko Jakszyk (Level 42, The Tangent) Robin Boult (Fish) en Thijs van Leer (Focus) zijn?

Met supergroepen is het altijd maar afwachten wat je krijgt. Voor hetzelfde geld botsen creativiteit en ego’s zodanig, dat er een onevenwichtig geluid ontstaat. Bij dit trio is daar echter geen sprake van. Alles staat in het teken van de nummers zelf. Het album bevat vijf uitstekende tracks die bijna niet voor elkaar onder doen.

Met Lighthouse worden de ingrediënten al volledig uitgestald. Krachtige melodie, mooie tempowisselingen, sterke zang en heerlijk gitaarspel. Het is niet vermeld welke gitarist welke solo speelt, maar het werk van Hackett is niet lastig te herkennen. Telephone is wat meer ingetogen van aard. Hier draait het vooral om de mooie zanglijnen. De stem van John Young is sterk en doet aan die van John Wetton denken. Het trio weet de aandacht goed vast te houden en naar mate het nummer vordert, word je steeds meer meegesleept. Tegen het einde wil je niets liever dan het nummer nog een keer beluisteren.

Over het algeheel hangt er een mooie zweem van King Crimson over de muziek heen. Met name de afsluiter Carousel doet aan de legendarische band denken. Dit nummer vind ik persoonlijk het sterkst. Met name het geweldige basspel van Nick Beggs, de toetsen van John Young en het fluitspel van Thijs van Leer zijn gaaf. De refreinen voelen groots aan en maken dat de volumeknop steeds iets meer naar rechts gedraaid wordt.

Wereldwijd verkoopt dit album als een tierelier en hij staat inmiddels ook al in de Engelse album charts en dat is niet onterecht. Dit is muziek zoals vele progfans het zullen waarderen. Degelijke, sterke en pakkende progrock.

Maarten Goossensen