Collega Wouter Brunner had het over het titelloze debuut van Light Damage: ‘dat smaakt zeker naar meer’ en vond deze eersteling ‘zeker de moeite waard’. En ‘als de band de problemen met het Engels verbetert’ en ‘de productiviteit wat opschroeft’ moet deze Luxemburgse band de grenzen van haar Groothertogdom kunnen overschrijden. Deze laatste quote is van ondergetekende, want de Europa League bereik je nog niet zomaar getuige het ontbreken van enig Nederlandse voetbalclub dit kalenderjaar.
Het duurde dus negen jaar na de oprichting voordat er een volwaardig album kwam en vier jaar voor het altijd lastige tweede album. Het slechte voorteken met betrekking tot nieuw materiaal waar Wouter voor vreesde is wat mij betreft dus gelogenstraft al blijft de zang nog steeds een dingetje. Wouter had het al prima geanalyseerd maar is vrees ik niet bij Nicholas-John Dewez ter ore gekomen. Voor mij probeert de zanger de emotie en intonatie van Stuart Nicholson van Galahad te imiteren, maar haalt hij het op al fronten bij lange na niet.
En dat is erg jammer want met de muziek is helemaal niets mis en – niet onbelangrijk- de underdog heeft natuurlijk de grote gunfactor mee! Evenals de inspiratieloze album titel # ( dat dus voor Numbers staat) is de muziek niet verheffend vernieuwend maar dankzij het vele Steve Rothery achtig gitaarspel krijgen we smaakvolle neo prog a la Marillion uit de jaren ’80 voorgeschoteld met dito toetsenspel en ontbreken de metal trekken die naar het eerder genoemde Galahad gerefereerd kan worden hierop ook niet.
Variatie en diepte is wat ik in alle nummers terug hoor omdat er prima in gemusiceerd wordt met een productie die staat als een neo prog huis. Number 261 opent dan nog als een gothic rock stamp nummertje, maar heel slim staat het instrumentale King Crimson achtige Bloomed voor het epic nummer From Minor To Sailor gepositioneerd. Hier wordt in bijna twintig minuten net zo lekker als in Seas Of Change een symfonisch werk opgevoerd dat ondanks de lengte prima te behapstukken is en net zo avontuurlijk en bij vlagen virtuoos is als Galahad’s meesterwerk. En dan komen er nog twee lange stukken in de vorm van Little Dark One en Phantom Twin langs!
Waarom er in Untitles als instrumentale afsluiter Spaans gesproken teksten zijn toegevoegd is voor mij een raadsel. Dit introspectief stukje dat langzaam wegglijdt naar het einde geeft je een behaaglijk gevoel mee dat je naar een bijzondere cd hebt geluisterd en je het nog een keer wilt beluisteren.
Eindconclusie: op naar de Europa League met Light Damage door voortaan je eigen Letzeburgse ding durven te doen en kijken of je de IJslanders die wel het EK en WK halen valt te benaderen. Uiteindelijk lukte het zelfs met een minder aantal IJslanders diverse eigenzinnige bands op het wereldtoneel te zetten die wel hun stempel op de progressieve muziek in al zijn verscheidenheid en schoonheid konden drukken. Waarom zou dit een Luxemburgse band niet lukken dan?