Als Prog Rock in zijn algemeenheid een zeven gangen dis is met tongstrelende gerechten en diverse liflafjes dan is het gebodene op “Dear Avalanche” een licht verteerbare snack als tussendoortje. En soms is dat best lekker. Multi-instrumentalist Christoffer Franzén schotelt ons met dit vierde album onder de groepsnaam Lights & Motion een mix van themaatjes doordrenkt in een sausje van soundscapes met een toefje ambient. Als chef kok houdt hij zijn veertien gerechtjes lekker compact en duren gemiddeld nog geen vier minuten. Dit album kent dus geen enkele zware epic waarvan je eerst moet uitbuiken om een volgend gerecht te kunnen verorberen.
Zijn muzikale hapjes vallen als kookkunst allemaal onder de noemer Post-Rock. Alle nummers starten als hapklare brokjes heel rustig en lopen langzaam doch gestaag op naar een uitbundige climax om vervolgens weer weg te sterven in het oneindige niets. Het gaat er bij mij in als koek. Echter een hele pak koek op eten is niet lekker. Voor “Dear Avalanche” geld dat ook. Na een paar nummers herken je de herhaling in dezelfde structuur opbouw wel en verlang je naar een stoofpotje dat uren geprutteld heeft om te ontdekken welke spannende smaken er niet allemaal in zijn verscholen.
De kracht van Lights & Motion op “Dear Avalanche” zit hem in het positieve geluid zoals Coldplay dat uitdraagt. Je zou de muziek van Lights & Motion als een kruising tussen Moby en Mogwai kunnen zien. Zijn ervaring en successen als componist voor diverse film trailers en commercials laat horen dat Hans Zimmer ook niet ver weg is. Het klinkt allemaal geweldig en is toch niet te zoet. Het smaakt als een dun laagje glazuur op een taartje. Als er nog een sub genre te creëren is noem ik het Muzak voor Post-Rock. Elk nummer is namelijk inwisselbaar voor een ander.
Ik proef de muziek maar denk in plaatjes. Turend naar de fraaie album hoes zie ik een ‘feel good moment’ voor me tijdens een reisprogramma met Floortje Dessing die weer eens aan een ander eind van de wereld bivakkeert. Op het moment dat ze over het water tuurt, zwelt een willekeurig nummer van “Dear Avalanche” aan en ik zie dat ze in het moment gelukkig is in het hier en nu. Wat er die avond te eten valt zien we niet.
Jos Driessen