LigroAlbum

Het komt niet vaak voor dat we een Indonesische band bespreken op onze website, maar in dit geval hebben we dan ook iets speciaals te pakken. Ligro symboliseert het spiegelschrift van Orgil – ‘gekken’ in het Indonesisch. Een spiegel die ons duizenden gezichten laat zien, waardoor we vanuit verschillende hoeken kunnen waarnemen en verder kunnen kijken dan de grens van het ‘normale’. Ligro staat dan ook voor uniciteit, excentriciteit en creativiteit.

Ligro maakt instrumentale jazzmuziek met een excentriek randje. Hun album verschijnt op het Moonjune label dat in hun logo heeft staan “Exploring the boundaries of Jazz, Rock, Avant-Garde & the Unknown” oftewel ze willen de grenzen van de genoemde muziekstromingen verkennen. En Ligro past hier perfect bij.

Paradox hakt er meteen in met een geweldige opening op de drums, gevolgd door stevige basstructuren en prachtige gitaarimprovisaties. Wat er daarna gebeurt is moeilijk te beschrijven, dat moet je gaan beluisteren. Sterk geïmproviseerde fusiongeluiden, waarbij met name de gitaarsolo’s het meest indrukwekkend zijn. Jimi Hendrix lijkt te zijn herrezen. Ligro maakt jazzmuziek, die sterk doet denken aan The Mahavishnu Orchestra. Een jazz-fusion band uit de zeventiger jaren, eveneens geleid door een gitarist (John McLaughlin), die op hun beurt weer voortborduurt op het werk van Miles Davis.

Agam Hamzah – de gitarist van Ligro – drukt duidelijk zijn stempel op de band Ligro. Zo ook in het tweede nummer Stravinsky, gebaseerd op An Easy Piece Using Five Notes. Dit nummer opent klassiek met een Bach intro, prachtig gespeeld door Adi Darmawen op bas. Maar na deze rustige compositorische opening barst de driemans band weer los. Als uit het niets is er opeens een tempowisseling aangezet door Gusti Hendy op drums. Hendy is in Indonesië een zeer bekende drummer uit de popgroep Gigi, en weet als geen ander een goede drum jamsessie neer te zetten. Het gitaargeweld dat Hamzah daarna tentoonstelt, heeft duidelijk invloeden van alle grote gitaarhelden, zoals Carlos Santana, Jeff Beck, Allan Holdsworth, Robert Fripp en van de eerder genoemde Jimi Hendrix. Het nummer eindigt weer in de klassieke stijl, zoals Ritchie Blackmore dat ook kan.

Met Future slaat de stemming weer om naar een meer bluesy vorm van jazz, die doet denken aan de Dixie Dregs, met het duo Steve Morse en Andy West. Door de lange improvisatie in dit nummer heeft het ook wel iets weg van The Grateful Dead, Ten Years After of Frank Zappa. Bliker 3 start met een klassiek pianospel en blijft bijna elf minuten dreigend voortkabbelen, waarbij de meest vreemde geluiden uit hun instrumenten worden geproduceerd.

Ligro is zeker geen alledaagse band en hoewel ik hierboven veel invloeden en bands heb aangehaald om een klein beetje duidelijk te maken met wat voor soort muziek we te maken hebben, schiet elke vergelijking te kort of mist zijn doel. De band laat zich niet vangen in een hokje of vergelijken met iets anders.  Niet voor niets staat hun naam en logo voor onverschrokkenheid, met een speelse afwijking en een gezonde minachting voor de gevestigde muzikale orde. Eigenlijk valt deze muziek niet te beschrijven, je moet dit ondergaan. Gelukkig heb ik eenzelfde gekke, maar gezonde afwijking en vind ik dit prachtig. Als je openstaat voor afwijkende tonen en muzikale verandering, dan ga je dit ook geweldig vinden.

Mario van Os