Like WendyAlbum

Vijf cd’s lang is Bert Heinen de enige koning geweest in het koninkrijk van Like Wendy als hij op “Endgame”, het zesde album, z’n zetel verrassend deelt met een ander. Mark-Jeroen Heek luidt diens naam en hij is geen drummer, zoals menigeen waarschijnlijk gehoopt had. Heek is evenals Heinen ook zanger en multi-instrumentalist. Een gelijkwaardige partner derhalve en alhoewel de foto op de binnenkant van het hoesje een wat ‘Crazy Diamond’-achtige mythe probeert te creëren al ware Heek het alter-ego van Heinen, lijkt het me toch dat Mark-Jeroen Heek een echt persoon is. Bovendien moet hij een geweldig klankbord zijn geweest voor Heinen, want niet alleen is er sprake van een ware metamorfose, tevens mag “Endgame” met afstand gelden als het beste Like Wendy-album tot zover.

De grootste verandering ligt bij de stijl. Like Wendy heeft altijd pure neo-prog gemaakt, maar op “Endgame” is zowel retro als neo te horen. Het draait hier constant om beide insteken die vaak dwars door elkaar heen lopen. Het nodige knip- en plakwerk is goed doordacht en stoort eigenlijk nergens. Een scheidingshekje is dan ook moeilijk te plaatsen. Het zal doodzonde zijn als er mensen aan deze cd voorbij gaan omdat ze denken dat dit de zoveelste neo-progplaat van Like Wendy is zodoende zeer fraaie retro missen. Zoals altijd bij Like Wendy is ook “Endgame” rijkelijk gevuld met hemelse Mellotronklanken. Het retrogehalte wordt echter bepaald in welke context deze staan. Dat  geldt ook voor de akoestische gitaar, de piano en de solo’s op elektrische gitaar en synthesizer. Het weergaloze openingsnummer Mock Me! is gezegend met een lekker lang, op zichzelf staand instrumentaal tussenstuk dat zo retro klinkt als de neten. Al mijn Genesis-haartjes gaan ervan kriebelen en het orgelgeluid later laat ook mijn Yes-hart harder bonken. Het is niet echt moeilijk te behappen dat dit Like Wendy is.

De zang lijkt geen twijfel. Die wat dunne, vibrerende stem, het handelsmerk van Like Wendy, dat is onmiskenbaar Heinen. In het begin van Mock Me! mag Heek trouwens gelijk laten horen wat hij vocaal in huis heeft. Hij heeft een vrij ‘dertien in een dozijn’-stem, een beetje vlak eigenlijk, maar in combinatie met de waterverfstem van Heinen is het ideaal. Op “Endgame” gaan ze regelmatig de samenzang aan en dat is een heuse verbetering. Het geheel klinkt strakker en breder, maar vooral duidelijker gedefinieerd en zal met name bij liefhebbers van BJH in goede aarde vallen.

Ook de melancholie, zowel qua zang als qua muziek, is weer nergens ver weg. Mooie voorbeelden hiervan zijn het wat klagerige Porcupine Tree-achtige Radioactive Girl, dat niet had misstaan op “Marbles” van Marillion en het zeer Saybia-achtige stuk in het titelnummer. De zang, zeker in combinatie met akoestische gitaar en/of piano, zit wel vaker in de hoek van die wat dromerige Denen. Het is overigens Heek weer die de eerste blokken zang van deze afsluiter voor z’n rekening neemt.

In Subs zit een passage met enigszins stevige gitaar en dat hardere randje is nieuw bij Like Wendy. Dergelijke pit is precies het juiste snufje peper in de soep. Het breekt het geheel lekker los. Ook Seventeen en het lange instrumentale begin van Moria kennen deze oppeppende contrastmomenten.

De retro op dit album steekt overal de kop op: de gitaar in Subs is heerlijk Hackett, in de samenzang van Moria heerst een CSNY-sfeer en de toetsensolo aan het begin van Money For Monkey’s heeft die heerlijke King Arthur-gloed van Wakeman. Toch bevat  dit album met bijvoorbeeld Money For Monkey’s ook perfecte neo-prog. Het stuk met afwisselend gitaarwerk en Clive  Nolan-achtige toetsenriedels is moddervet neergezet. Seventeen doet even denken aan Save a Prayer van Duran Duran. Het is maar een beetje. Seventeen is vele malen interessanter. Feitelijk vind ik dit intens gezongen neo-prognummer samen met het op retroklanken zwevende Mock Me! het hoogtepunt van deze cd. De laatste paar minuten van de cd daarentegen zijn wat zwak, terwijl je juist bij een eindspel, van wat dan ook, een verhoogd adrenalinepeil mag verwachten. Een lekker ouderwetse finale vol bombast met zo’n heerlijke obligate gitaarsolo had niet misstaan.

Mijn recensie van “Homeland”, de vorige Like Wendy-cd, besluit ik met de enigszins cynisch bedoelde zin “zo kunnen we nog jaren doorgaan”. Wat “Endgame” betreft en zeker qua titel zou ik willen zeggen “laten we dat hopen”.

Dick van der Heijde