Like WendyAlbum

Onder de naam Like Wendy maakt Bert Heinen al jaren uitstekende albums. ”Homeland”, inmiddels het vijfde werkstuk van deze multi-instrumentalist, zeg maar de Nikkelen Nelis van de Nederlandse neo-prog zal dan ook weer bij veel liefhebbers van zijn eerdere cd’s gemakkelijk aanslaan.

Hoewel “Homeland” de onverbiddelijke klank heeft van een Like Wendy-album, zijn er toch enkele duidelijke verschillen met bijvoorbeeld “Tales From Moonlit Bay” uit 2000, naar mijn mening zijn beste cd tot nu toe. Nummers als Back To Earth, Last Day Of The Butterfly en The Days Remaining zijn iets songmatiger van opzet, ze bevatten minder thema’s en er is binnen de nummers meer herhaling. Ook wordt er in sommige passages nauwgezetter doorgeborduurd op hetzelfde thema, zoals de gitaartokkel tegen het eind van Flood. De gesamplede trompet in dit nummer doet me overigens denken aan dat stuk op ” Marillion.com ”, House. Het is een hele mond vol, maar ik bedoel eigenlijk te zeggen dat Like Wendy op ”Homeland” een stuk gerijpter klinkt.

De bijna dertien minuten van het titelnummer zijn Like Wendy ten voeten uit. Deze mini-epic met alle variatie zal bij de liefhebbers van, laten we zeggen Clepsydra, Cyan en Pendragon erg in de smaak vallen, lijkt me.

Heinen is de beste zanger die Like Wendy zich maar wensen kan. Met zijn aandoenlijke stem zorgt hij vaak voor een aangename sfeer. Hij weet als geen ander welke lading hij een nummer mee moet geven, het grote voordeel dat hij heeft als multi-instrumentalist. Beklemmend en donker in het openingsnummer The Crossing Cloud, vrolijk in Back To Earth en met Steve Hogarth-achtige melancholie in de coupletten van Last Day Of The Butterfly. Hij voorziet zichzelf knap van achtergrondzang, waarbij het soms net lijkt of er een vrouw meedoet. Zoals in het afsluitende Live Forever. Een minpunt is dat de zang nogal eens dreigt te verzuipen in de bombastische klanken waar Like Wendy in grossiert.

Bert Heinen zal wel een grote liefhebber zijn van mellotronklanken, want de muziek zit er vol mee. Er zijn twee momenten die ik toch even wil noemen omdat ze vallen in de categorie ‘effectief gezweef’. Dit zijn het beukende Squonk-stuk waar de cd mee begint en de hemelse refreinen van Back To Earth waar alle registers open worden getrokken. Zo hé!

Smaakvol toetsenspelen kan hij wel, maar het is toch vooral de gitaar waarop Heinen excelleert en dan met name in de solo’s. Door de vele akoestische slaggitaar klinkt ”Homeland” tamelijk mild en blijft de muziek verstoken van de hedendaagse hardheid.

Het grote nadeel van multi-instrumentalisten is dat hun muziek altijd wel een zwak aspect heeft. Of er mankeert iets aan de zang, of de productie is ver beneden peil, of de muzikant in kwestie zoekt zijn heil in een drumcomputer die hij niet goed kan programmeren. Like Wendy is nagenoeg perfect als je van neo-prog houdt, maar helaas… Bert Heinen haalt z’n drums nog steeds uit een doosje. Waarom zoekt hij niet net als Arne Schäfer op de Apogee-cd ”The Garden Of Delights” de samenwerking met een echte drummer? Zijn muziek verdient dat. Zo kunnen we nog jaren doorgaan.

Dick van der Heijde