LindAlbum

Lind is het geesteskind van Andy Lind. Deze muzikant is de drummer van The Ancestry Program. Ik schreef zelf de recensies van hun platen “Of Silent Mammalia part 1” en “..part 2” en was daar zeker positief over. Deze ervaren mannen presenteren goede klassieke progressieve rock met een wat avontuurlijke twist. Met zijn soloproject zoekt Lind nog veel meer het avontuur op en heeft de muziek de nodige jazz en avant-garde-invloeden. Lind heeft een achtergrond in de metal, en ook dat is te horen in zijn muziek. Dit alles betekent dat onze oosterbuur een potpourri van prog, jazz, avant-garde en vleugjes metal met ons deelt. Bij mij kwamen bijvoorbeeld namen als Frank Zappa en King Crimson naar boven als referentiekaders. Het is geen gemakkelijke muziek om naar te luisteren, derhalve.

“A 3rd Ear Conversation – The Justification Of Reality Part II” is het vierde album van Lind. En waar een Part II is, zal ook wel een Part I zijn, hoor ik u denken. Dat klopt, alleen heeft het eerdere werk van Lind de burelen van Progwereld (om welke reden dan ook) niet gehaald. Het thema van het album is de menselijke waanzin, en met dit onderwerp kan Lind blijkbaar uitstekend uit de voeten.

Lind is zelf verantwoordelijk voor drums, gitaren, basgitaar, toetsen en zang. Daarbij heeft hij een keur van muzikanten uitgenodigd, waaronder leden van The Ancestry Program, Kale Wallner van RPWL, Arno Menses van Subsignal, Marek Arnold en Marco Glühmann van Sylvan.

Het album begint met Wounded Knees met Arno Menses op zang. Het nummer blijft wat meer binnen de songstructuur, al vliegt de complexe muziek verschillende kanten op. Er zijn overduidelijk invloeden van avant-garde en jazzrock. Deze invloeden bouwt Lind op de volgende nummers nog verder uit. Op het lange Redesign (bijna veertien minuten) komt het geluid van Lind helemaal samen.

Another Try vind ik zelf een van de beste songs. Maar dat komt mede doordat het meer binnen een songstructuur past en er een gave toetsensolo te beluisteren is. De nummers Comfort Zone (met

Marco Glühmann op zang) en Trapped in Haze (met Ben Knabe van The Ancestry Program op zang en Kalle Warner op gitaar) gaan meer richting progmetal. Met name het slotnummer is behoorlijk hard, compleet met screams (en dat is zeker niet mijn ding).

Daar komt nog bij dat Lind zorgt voor bijna tachtig minuten aan muziek. Dat is een hele lange zit, zeker als de muziek veel vraagt van je concentratievermogen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik vooral nieuwsgierig was naar Lind vanwege zijn connectie met The Ancestry Program. Voor mij is de muziek op dit schijfje echter vooral ‘te’: te druk, te veel, te weinig songs, te lang, te neurotisch, te hard. Voor de fijnproever die moeilijke prog niet schuwt.