LindisfarneAlbum

M’n pubertijd beleefde ik in de jaren zeventig. Mooi was dat. Met een goed gevoel denk ik terug aan de tijd van het juten behang, de polaroid fotocamera, Q en Q en hoornen brillen. Het was ook de tijd dat muziek voorgoed in m’n leven kwam. Er ging een wereld voor me open. Lindisfarne was een band die ik wel van naam maar niet van muziek kende. Tot voor kort dan, want bij Esoteric Recordings zijn twee van hun albums uit die tijd van onder het stof gehaald. De inhaalslag kan beginnen.

Lindisfarne maakte een mengeling van country, folk en blues compleet met mandoline, mondharmonica, viool en een zanger die klonk als Bob Dylan. Het bestaan van de band ging niet zonder slag of stoot. De band werd nogal eens heropgericht en dat ging gepaard met de nodige bezettingswisselingen. Het livealbum  “Magic In The Air” uit 1978 is een reünie van de oorspronkelijke bezetting. Deze op één cd gezette dubbelaar laat het concert horen dat de band gaf tijdens de kerstnacht van 1977 in Newcastle, hun thuishaven. De band was een graag geziene gast op dit jaarlijks terugkerende evenement en dat is te horen ook. Het enthousiaste publiek liet zich de mainstream-verrichtingen van de band wel bevallen. Liefhebbers van weleer kunnen dus nu opnieuw hun hart ophalen aan de pakkende melodieën van bijvoorbeeld Lady Eleanor (zowaar een hitje in de vaderlandse charts), Turn A Deaf Ear of No Time To Lose. Zij zullen waarschijnlijk een bluesy track als Bye Bye Birdie beter op waarde weten te schatten dan ik. Voor mij is het enige vertier aan deze cd  het Beatles-achtige Wake Up Little Sister en de broeierige folksfeer in All Fall Down. Ook wil ik me positief uitlaten over de gedreven manier waarop een ieder speelt.

Voortvloeiend uit de reünie verscheen datzelfde jaar nog een nieuw studioalbum, “Back And Fourth” genaamd. Daarop liet de band een zelfde stijl horen maar dan met een commerciële twist. Er kwamen drie singles van het album waarvan het breed in de samenzang gezette Run For Home het niet onaardig deed. Het album had zo’n typisch gelikte sound met her en der wat strijkerarrangementen en opzwepende percussie richting Steely Dan. Het is verrassend hoe fris het album nog steeds klinkt. Ook hier geldt dat de heruitgave alleen iets is voor de fans van destijds.

Al snel kwam ik tot de conclusie dat ik indertijd niks bijzonders gemist heb. Toch wil ik deze recensie niet te negatief afsluiten. Een ander zal ongetwijfeld plezier beleven aan deze heruitgaven en dat alleen al rechtvaardigt het bestaan van deze schijfjes.

Dick van der Heijde