Linear SphereAlbum

Toen Gollum eenmaal doorhad dat de filmtrilogie van “Lord Of The Rings” toch écht maar drie delen omvat, moest hij op zoek naar andere manieren om zijn kost te verdienen. Acteren bleek geen optie – de hoofdrol in “Mission: Impossible III” bleek reeds vergeven te zijn aan Tom Cruise – dus besloot hij het eens in de muziek te proberen. Al vlug had hij een band gevonden waaraan zijn vocale capaciteiten meer dan goed besteed waren, echter Linear Sphere bleek al een zanger te hebben die niet alleen over Gollum’s stem beschikt, maar er ook nog eens menselijker uitziet dan de mislukte ex-hobbit.

Linear Sphere bestaat voornamelijk uit technisch zeer onderlegde muzikanten, zo doceren beide gitaristen aan het vermaarde Guitar Institute in Londen en schrijven zowel de bassist (die inmiddels de band verlaten heeft) en de gitaristen regelmatig voor (bas)gitaar-magazines. Deze muzikale achtergrond vertaalt zich ook in de muziek: wat de band de luisteraar voorschotelt is een zeer volle bak met erg technische progressieve metal, waarbij het speerpunt ‘more=more’ slaat op het aantal noten per seconde. Dit wil echter niet zeggen dat Linear Sphere de zoveelste onderling uitwisselbare progmetal-band is: de heren van dit Engels-Nederlandse collectief hebben een ietwat andere benadering tot het musiceren, waarbij de muziek vaak doorbroken wordt met ademmomenten in de vorm van onder meer jazz-passages.

De tweede factor die de identiteit van Linear Sphere bepaalt, is de “zang” van vocalist Jos Géron. Of dit ten negatieve of ten positieve uitpakt is afhankelijk van de smaak van de luisteraar; ondergetekende kan de durf waarderen maar de uitvoering minder. De zang houdt het midden tussen normale zang en gromzang, waarbij onder meer de ADHD-gnoom Danni Filth van puberbandje Cradle of Filth en Alexi Laiho’s gekrijs bij Children of Bodom als referentie kunnen dienen. Géron, die overigens Nederlander is, rochelt, blèrt, krijst en kreunt zich door de muziek, waarbij hij vooral alles ervoor doet om niet stemvast te lijken. Dit is echter slechts schijn; in de incidentele passage waar Géron wel gewoon zingt blijkt hij een niet onverdienstelijk zanger te zijn. De hysterische benadering van het vocale gedeelte van de muziek heeft evenwel twee effecten: enerzijds beïnvloedt het sterk de originaliteit en geloofwaardigheid van de muziek en teksten, dit ten positieve welteverstaan, anderzijds maakt de intensieve zang dat de muziek moeilijk aan te horen is, zelfs voor mensen met redelijk wat ervaring wat betreft ruigere metalsoorten, zoals uw hoogachtende recensent.

De muziek, vervolgens. De bezetting van de band bestaat uit twee fenomenale gitaristen, een overdonderende bassist en een erg goede drummer. Deze vier heren spelen heel veel en heel snel, waarbij de tempowisselingen bijna net zo veeltallig aanwezig zijn als de gitaarsolo’s. Echter, het muzikale gedeelte steekt dusdanig goed in elkaar en de muzikanten zijn zo sterk in hun spel dat het instrumentale geheel ondanks de enorme complexiteit ontzettend strak is. Voor de gitaarhelden-liefhebbers onder het publiek is dit album een waar festijn, daar de vele solo’s een surplus aan shred- en sweeptechnieken tonen. Het moge dan ook niet verwonderlijk zijn dat de muzikale referenties veelal ook in de technische hoek van de metal verkeren. Zo zijn onder meer Dream Theater, Metallica, Spiral Architect, Canvas Solaris en ook Machine Head als vergelijking te noteren. Tekenend voor de compositorische kwaliteit van de heren muzikant is dat de muziek ondanks haar veelnoterigheid een aanzienlijke hoeveelheid ademhalingsmomenten kent, hoewel deze echter vaak weer benut worden door Géron om nog een en ander aan rare geluiden te maken. Desalniettemin is het instrumentale gedeelte van de muziek bijzonder overtuigend als ook bijzonder vermoeiend.

Al met al valt dus te stellen dat Linear Sphere in de drang naar originaliteit weliswaar punten scoort, maar zichzelf hierbij wellicht in de vingers snijdt. Hoewel de muziek van hoogwaardige kwaliteit is en de zang ook duidelijk doordacht, is het totaalplaatje toch een wat al te overdonderend product. Wellicht dat een ietwat conventionelere insteek wat betreft de zang deze muziek beter tot zijn recht doet komen, dat wil zeggen: deze muziek tot een wijder publiek brengt. Een andere optie zou ook nog kunnen zijn dat de heren zich in het vervolg meer gaan toeleggen op het vervaardigen van geheel instrumentaal materiaal, zoals bijvoorbeeld Canvas Solaris op het moment al doet. Zoals de zaken nu staan doet de originaliteit afbreuk aan de genietbaarheid en mijns inziens streeft men daarmee toch zijn doel voorbij.

Christopher Cusack