Lion ShepherdAlbum

“Heat” is het tweede album van de Poolse band Lion Shepherd. Omdat het debuutalbum “Hireath” uit 2015 bij velen zo goed viel zal een ieder hoge verwachtingen hebben van de nieuwe cd.

Het hoesje is in elk geval al een hele bijzonderheid. In eerste instantie lijkt het een gewone zwarte digipack. Beetje dik, dat wel. Als je het pakketje echter opendoet kan je het niet alleen naar links en rechts uitklappen, dat kan ook naar boven en onder. Te zien valt dan een landkaart van het Midden-Oosten met de daadwerkelijke disc als een soort kompas in het midden. Dit is op z’n minst een verwijzing naar de vele etnische instrumenten die men bij Lion Shepherd door de muziek heeft gemengd.

Evenals op het vorige album komt Lion Shepherd met een Riverside-achtige vorm van progmetal, zij het dat de band op “Heat” duidelijk meer een eigen gezicht toont.

Eerst nog even iets over het hoesje. De muziek is beduidend minder donker dan het zwarte artwork doet vermoeden. Frappant is het dan ook dat er één flap is met aan de buitenkant een kleurenfoto. Dit is volgens mij een teken. Er zit een bepaalde hoop in het album door vast te houden aan wie je echt bent. Laat het de verbroedering die in de muziek zit maar zijn, lijkt me…

Lion Shepherd is feitelijk een duo; zanger Kamil Haidar en gitarist Mateusz Owczarek vormen de kern. Zij krijgen op “Heat” aanvulling van vier muzikanten, te weten Łukasz Adamczyk (basgitaar), Sławek Berny (drums), Kasia Rościńska (achtergrondzang) en Wojtek Olszak (toetsen). Ook is er weer een aantal gastmuzikanten aanwezig die, samen met Owczarek op de Ierse bouzouki, de nodige wereldmuziek in het geluidsbeeld aanbrengen. We noteren ondermeer de oude Syrische luit, een Perzische santoor en een hoop verschillende Indiase en Arabische percussie-instrumenten. Zo op het oog lijkt er niks nieuws onder de zon. Dat is toch niet waar. De toevoeging die de vrouwenstem van Roscinska op de leadzang heeft zorgt voor een wat bluesy gospelrandje. Dat levert in combinatie met het meer adequate songmateriaal fraai bezielde nummers op die zowel grauw als aanstekelijk klinken. Luister wat dat betreft maar naar opener On The Road Again.

Bij elk nummer zal je moeten constateren dat alles op “Heat” een slagje beter is dan op “Hireath”. Als ik een nummer zou moeten aanwijzen dat dit goed illustreert zeg ik Code Of Life. De controle van Haidar als zanger is subliem en het hartstochtelijke gitaarspel van Owczarek eveneens. Ik had hier trouwens evengoed het Led Zeppelin-achtige Storm Is Coming kunnen noemen of het intrigerende Dream On waarvan een fraaie video is verschenen met daarin afwisselend een kleurig tekenfilmpje van kinderen die een boomhut proberen te maken en zwartwit-beelden van de oorlog in Syrië. De declamerende vrouwenstem aan het eind van dit nummer is indrukwekkend.

De hele cd kan bogen op uitstekende basgitaar en drums. Lion Shepherd maakt muziek met veel subtiele ritmes en dan is het wel zo fijn als de betrokkenen zich niet verliezen in de beat en het oog op de flow houden. Sfeer is het sleutelwoord waarbij aangetekend dat de landerige momenten zoals die op het debuut staan beduidend minder vaak voorkomen, ze zijn er af en toe wel, toch gaat dit niet ten koste van het bezwerende. Wat dat aangaat is de vergelijking met Riverside wat minder te maken. Ook de uitbundige expressies zijn enigszins ingedamd. Neemt niet weg dat “Heat” een rijke schakering kent. Een erg welkom nummer is het aanstekelijke Fail, een nummer dat met zijn crungy sound niet had misstaan op “Counterparts” van Rush. De nummers volgen elkaar lekker op en voordat je het weet zijn de 48 minuten van het album voorbij. Het afsluitende Swamp Song is er eentje om te onthouden; het is lange tijd akoestisch met een jazz-blues benadering en een meer mainstream refrein. Percussie lijkt het nummer uit te zwaaien totdat de band in vol ornaat het refrein in elektrische modus laat ontvlammen.

Haidar en Owczarek hebben met “Heat” een prachtig album afgeleverd. De verschillen met voorganger “Hireath” zijn weliswaar niet al te groot, ze zijn er wel. Het is een album waarbij je je niet in bochten hoeft te wringen om de muziek tot je te nemen. Wel vraagt het hogere wiskunde om het hoesje op de juiste manier dicht te klappen. Gewoon in de speler laten, zou ik zeggen.

Dick van der Heijde