Lion ShepherdAlbum

Lion Shepherd is een nieuwe progband uit Polen, een ambitieus viertal dat eigenlijk een duo is. Zowel op hun website als in het boekje van hun debuut-cd “Hiraeth” staan namelijk alleen foto’s  van zanger Kamil Haidar en gitarist Mateusz Owczarek. De drummer en de bassist mogen het doen met een vermelding in de credits, maar vreemd genoeg staan hun namen dan weer wel bij de reguliere band en niet bij de gastmuzikanten. Niet dat dit ook maar iets afdoet aan de hoedanigheid van het album. Het tien nummers tellende schijfje zit vol visie en is zo evenwichtig als het maar zijn kan. De band grasduint in het Riverside-achtige en dat is link, zeker voor een Poolse band. De kans om neergemaaid te worden is dan levensgroot, echter Lion Shepherd zet er iets moois tegenover. Listig mengen de heren elementen wereldmuziek in het geheel en men is ook niet vies van een beetje crunchy rock. Het gevolg is dat de band een behoorlijk uniek geluid heeft en dat is het vermaarde Riverside niet ontgaan. In 2015 is Lion Shepherd namelijk hun voorprogramma tijdens diens “Love, Fear And The Timemachine”-tour. Typisch een gevalletje neus en boter. De vraag is echter of wij ook blij worden van wat Lion Shepherd doet.

Reken maar. “Hiraeth”, een Wales’ woord dat zoiets betekent als ‘heimwee’, is een aaneenschakeling van subtiliteiten, terwijl de muziek in de ondergrond alle kanten opgaat. Diverse etnische instrumenten uit het oosten zoals de Syrische oud en de Perzische santoor alsmede de nodige Arabische percussie gedijen makkelijk tussen westerse zaken als metal, prog en folk: je zou willen dat de mensheid  ook zo probleemloos integreert. Wel kost “Hiraeth” enkele luisterbeurten om alles te bevatten, maar je bent echt niet van deze wereld als je die niet over hebt voor dit album. Zo is het een waar genoegen te worden meegenomen op je ontdekkingsreis  door de uitstekende Eddie Vedder-achtige stem  van Haidar. Zijn warme, donkere klank en zijn brede palet  expressies stralen zoveel controle uit dat je onbezorgd je aandacht kan richten op de muziek. De zang is soms lief en mild zoals dat meteen al te horen is in de eerste twee nummers, Fly On en Lights Out. “Haidar” is dan een getemde leeuw maar uiteraard weet hij ook wat briesen is, ik doel hier op de creed-achtige stukken als  Brave New World en Past In Mirror. In Smell Of War gaat hij zelfs brullen en hoewel ik dat nogal ’too much’ vind is het wel iets dat de plaat kan hebben.

Het merendeel van het album speelt zich af in een redelijk toegankelijke sfeer, hypnotiserend en broeierig. Er is een hoop dat opvalt aan “Hiraeth” : de declamerende zang in de intro van Fly On het lekkere Hammondorgel in het zinderende Lights Out, de vervormde gitaar in Brave New World, de zeldzaam gave mondharmonicasolo in Music Box Ballerina en ga zo maar door. Het dromerige I’m Open dreigt een beetje saai te worden en dan is daar ineens een briljant uitgevoerd gitaarthema. Het is een stijlkenmerk van de band om je eerst bijna in slaap te sussen met een wat landerige sfeer en je dan vervolgens wakker te schudden. In Wander doet men dit trouwens heel subtiel door halverwege het nummer de zang iets intensiever neer te zetten. Lion Shepherd heeft de touwtjes compositorisch goed in handen. Afsluiter Strongest Breed heeft iets weg van hun landgenoten After. Dat is mooi. Het nummer heeft een melodielijn die vrij onverwacht klinkt en ook de psychedelische klanken aan het einde zijn verrassend.

Lion Shepherd komt met “Hiraeth” uitstekend uit de startblokken en Glasville Records deed daar nog eens een schepje boven op door het album eind 2015 wereldwijd te distribueren. Je doet jezelf een groot plezier door op ontdekkingsreis te gaan over de avontuurlijke, maar evengoed toegankelijke paden die Haidar en Owczarek met hun kudde leeuwen gebaand hebben.

Dick van der Heijde