Liquid ScarletAlbum

“Me and death made friends today. He said it’s like a masquerade.” Deze opmerkelijke zinsnede staat afgedrukt op de achterkant van het boekwerkje van het titelloze debuut van Liquid Scarlet. Het citaat is afkomstig uit One Last Masquerade, het laatste nummer van dit album. Ondanks het gegeven dat dit debuut pas in maart 2004 wordt uitgebracht, begint de geschiedenis van deze band feitelijk reeds in het jaar 1996. In dat jaar vindt er op een muziekschool in Kalix, een klein plaatsje in het noordoosten van Zweden, namelijk een ontmoeting plaats tussen Olov Andersson, Josefina Andersson, Joel Lindberg, Frida Lundström en Johan Lundström.

Dit kwintet richt vervolgens een rockband op, dat zich aanvankelijk toelegt op het spelen van covers van allerlei uiteenlopende bands en artiesten. Deze covers moeten echter al spoedig plaats maken voor nieuw, zelf geschreven materiaal. Na verloop van tijd heeft het vijftal genoeg eigen nummers gecomponeerd om zijn eerste demo op te nemen. Wanneer de opnamen achter de rug zijn, besluit zangeres Josefina Andersson de groep echter te verlaten.

Pas in 2000 wordt haar plaats definitief ingenomen door Markus Fagervall. Mede door zijn komst besluit de band een meer progressievere koers te gaan varen. Na enkele optredens, onder de nieuwe bandnaam Liquid Scarlet, en het verzenden van enkele demo’s wordt het vijftal het volgende jaar benaderd door Progress Records. Korte tijd later nemen ze hun debuut op, dat vanwege verschillende redenen pas in 2004 verschijnt.

De muziek op deze eersteling laveert welhaast onafgebroken tussen klassieke progrock uit de jaren zeventig en meer hedendaagse invloeden uit de jaren negentig. Op de webpagina wijst de band zelf Genesis, King Crimson, Yes en Frank Zappa, maar ook Björk en Radiohead hierbij als voornaamste referenties aan. Desalniettemin doet deze avontuurlijke mengeling van oud en nieuw mij nog het meest denken aan Twin Age. Terwijl deze, eveneens uit Zweden afkomstige, groep zich vooral op de muziek van het antieke Genesis richt, refereert Liquid Scarlet op dit debuut echter veel meer naar de donkere kant van de progrock.

Vanwege de structuur en de algemene sfeer van de acht nummers grijpt de band menigmaal terug naar de klassieke progrock uit de gouden jaren. Daarbij maakt Liquid Scarlet voornamelijk gebruik van allerlei instrumenten uit vervolgen tijden, waaronder een kerkorgel, een Hammond L100 orgel, een akoestische piano en diverse analoge synthesizers. In combinatie met de talrijke Mellotron-achtige klanken die Frida Lundström uit haar toetsenarsenaal tovert, creëert de band hiermee welhaast de perfecte jaren zeventig illusie.

Deze illusie wordt op doordachte wijze vervolgens verder in stand gehouden doordat de muziek van de vijf twintigers voortdurend blijft verwijzen naar bovengenoemde bands uit dat zeer invloedrijke decennium. Naast deze, door de band zelf aangedragen, referenties wil ik na nauwkeurige beluistering van dit kleinood daar graag bands als Black Sabbath (!) en Goblin aan toevoegen.

Het jeugdige kwintet legt zijn oor gelukkig ook te luisteren bij meer hedendaagse bands en artiesten, waaronder dus ook de reeds genoemde Björk en Radiohead. Verder hoor ik ook af en toe wat Coldplay en, vooral, Elbow in de muziek terug. Door deze moderne invloeden op soms subtiele wijze in de muziek te verwerken, krijgen de composities een beduidend meer eigentijds gezicht. Naast deze referenties doet de muziek van dit gezelschap mij overigens ook meer dan eens denken aan de eerste lichting progrock uit Zweden van begin jaren negentig, zoals Anekdoten, Änglagård en Landberk.

De muziek op het debuutalbum van Liquid Scarlet is een bijzonder geslaagde samensmelting van klassieke en moderne progrock. Hierin ligt ook duidelijk de kracht van Liquid Scarlet. Er zijn immers voor de liefhebber van klassieke progrock genoeg herkenningspunten in deze muziek te bespeuren. Door het interpoleren van enige moderne (progrock)invloeden valt er echter ook voor de wat meer avontuurlijk ingestelde liefhebber voldoende te genieten. Deze wisselwerking zorgt er bovendien ook voor dat het uiteindelijke product nergens te afgezaagd of te pretentieus klinkt.

De vitaliteit en energie waarmee dit jeugdige Zweedse collectief de composities ten gehore brengt, maken deze plaat een regelrechte aanrader voor de liefhebbers van de reeds genoemde bands. De zelden gehoorde kruisbestuiving tussen Genesis en King Crimson enerzijds en Anekdoten, Änglagård, Landberk en Twin Age anderzijds zal wel eens een hoop fans aan deze band kunnen binden.

Frans Schmidt