Lis Er StilleAlbum

Het Deense Lis Er Stille is een wat vreemde maar tegelijk ook intrigerende formatie uit Scandinavië . Dat had ik u in de recensie van “The Construction Of The Amp Train” al gemeld. Het debuutalbum van de Denen ligt hoog in mijn achting en ik beluister deze nog regelmatig. Het tweede album met de haast onuitspreekbare titel “Apathobvious” viel ondanks de hoge kwaliteit wat minder in de smaak, vandaar dat ik voorafgaand aan deze recensie wat gereserveerd was.

De eerste beluistering was pittig. Eigenlijk wist ik in eerste instantie niet wat ik er mee aan moest. Het album tentoonstelt een ongelooflijke smeltkroes van diversiteit, chaos en desoriëntatie. Ik zal er niet raar van opkijken als u in het begin er ook geen raad mee weet. Het is aan te bevelen dit album niet te beluisteren als je geen tijd hebt of gestrest bent. Zeker niet de eerste keer. Dan drijft die desoriëntatie je al snel tot waanzin. “What else is new”  bij post-rock, hoor ik u denken. Onlangs wist collega deskundige Frans Schmidt dit namelijk in een special rondom post-rock ook al te melden. Toch zet Lis Er Stille diezelfde omschrijving weer volledig op zijn kop. Zonder de kenmerken van post-rock te verloochenen bouwen deze heren dit album op een vooruitstrevende manier op. Traditionele structuren worden volledig overhoop gegooid. Pas na een grondige bestudering van de koopwaar groeit dit juweeltje, dat durf ik de lezers, niet vies van experimenten, te beloven.

Na de wat zwaar aandoende intro begint het al gelijk in het anarchistische Send In The Scouts gevolgt door  Recalling The Color. Als je jezelf door deze explosie van emoties hebt gewerkt komt er meer structuur in de volgende nummers, maar het blijft een achtbaan van muziekuitingen in diverse kleuren en vormen. Een houvast in het geluid op dit album is de piano. Deze komt veelvuldig terug, in zowel de intensieve als de rustige passages.

Een van de pronkstukken van het album is het ruim twaalf minuten durende Shards Of The Ending. Ik kan maar één woord gebruiken om dit nummer te omschrijven: fantastisch! Een regelrechte joyriding van muziek. Wederom geen nummer dat je moet beluisteren als je onder hoge druk staat, maar een nummer dat je heerlijk in een luie stoel of op de bank moet ondergaan. Het nummer wordt heen en weer geslingerd tussen bombast van drums en gitaren met heerlijk confronterende pianoklanken. Na dat nummer komt het heerlijk melancholische Through The Quest Of Your Designs.

De Matthew Bellamy-achtige zang van Martin Byrialsen is af en toe tenenkrommend maar gelijk ook imponerend. Die uitspraak moet haast wel uw wenkbrauwen doen fronzen. Maar ik denk dat u het pas begrijpt wanneer u hem hoort zingen op dit album. Hoewel het vaak net niet vals is wat de Deen brengt, zal hij nooit de prijs van meest getalenteerde zanger ontvangen. Naast de vergelijking met Bellamy gaat ook die van Chris Martin van Coldplay nog steeds op, evenals een zanger als Nick Cave.  De parallel qua stem is trouwens niet de enige vergelijking die ik met Muse kan maken. Ook het nummer Send In The Scouts is doorspekt met Muse-invloeden en zo zijn er nog wel meer van dat soort momenten op het album te noemen. Ondanks dat, is het geen klakkeloos kopieergedrag wat de heren hanteren. Er is echt sprake van een eigen identiteit.

The “Collibro” is een achtbaan door het nieuwe progressieve muzikale spectrum. Lis Er Stille haalt geen inspiratie bij andere post-rock bands meer, maar hoort nu in het rijtje bands waar anderen hun inspiratie vandaan halen. Al met al is er voor mij maar één conclusie: Lis er stille brengt met het  album “The Collibro” echt de letterlijke definitie van progressieve post-rock!

Ruard Veltmaat