Lis Er StilleAlbum

We hebben hier te maken met een eigenaardig gezelschap, al is het gedrag van deze heren niet helemaal opmerkelijk in de scène die post-rock genoemd wordt. Dit kwartet met muzikanten komt zeldzaam in de openbaarheid, de leden van de band geven weinig interviews en hebben zichzelf opgesloten in een oude boerderij nabij Aarhus stad in Denemarken, waar muziek maken de enige kopzorg lijkt te zijn.

Optreden doen ze relatief weinig en wanneer deze kluizenaars zich toch hebben weten los te weken uit hun vertrouwde boerderij voor een concert, dan verkleden de heren zich soms in de raarste gewaden. Ook de belachelijk lugubere foto’s op hun MySpace pagina zijn wat mij betreft bijzonder aanstootgevend en…op zijn minst apart. maar ach, het gaat om de muziek.

En die muziek is namelijk oorstrelend mooi. Op dit schijfje springt er één nummer in het bijzonder uit. Zo zelfs, dat ik van mening ben dat het tweede nummer van de cd, Forsyn, één van de beste post-rock nummers is die ooit zijn gemaakt. De intensiteit die in dit nummer word opgebouwd is haast magisch. Het geheel wordt het tergend verwachtingsvol opgebouwd door oonder andere gitaar, bas, toetsen en een ietwat jankerige stem van Byrialsen, maar naarmate het nummer vordert, wordt de spanning bijna onaanvaardbaar. Eén moment van stilte, een simpele ‘pling’ van de elektrische gitaar en… alles gaat helemaal los! De intensiteit van de muziek die mij ook nu tijdens het schrijven van deze recensie weer vastgrijpt en kippenvel bezorgt, is op zijn minst bijzonder. Wat later in de song ontwikkelt zich een heerlijk spel van de basgitaar, Hammond orgel en doordringende drums, hetgeen meerdere hoogtepunten in de muziek oplevert.

Ik sloeg net het eerste nummer Styrke even over, maar dat wil zeker niet zeggen dat het een slecht nummer is. Het begint redelijk kalmpjes, het gezang en de toetsen wiegen je de eerste twee en een halve minuut een beetje in slaap. Maar dan wordt het tempo geleidelijk aan opgevoerd en nemen de gitaren, drums en orgel het heft in handen. Dit alles komt weer tot een heerlijke climax, waarin met name drummer Jon Gotlev een indrukwekkend huzarenstukje aflevert.

In Løbetid krijgt dezelfde Gotlev wat mij betreft weer een hoofdrol, want met name in deze song zijn de drums bijzonder strak, rauw en direct. In alle facetten is dit ook een typische post-rock compositie, want er komen bijzonder drukke en heftige stukken in voor, maar ook passages van relatieve stilte. De kleine tik op de bekkens van de drumkit die een wat intensiever stuk moet markeren, is geniaal in mijn ogen.

End Credits kent een totaal andere structuur, opbouw en verloop. Vanaf het begin gaat het al veel steviger van start dan bijvoorbeeld het nummer Forsyn. Ook bevat het wat meer variatie en tempowisselingen. De stem van Byrialsen heeft met name in dit nummer opvallend veel overeenkomsten met de stem van Chris Martin van Colplay, en dat is wat mij betreft geen degradatie.

Op dit debuut maakt de band muziek die niet veel verschilt van veel andere postrock bands, maar op één of andere manier komt de intensiteit van de muziek bij mij meer tot ontwikkeling dan dat andere bands dat kunnen. Het dringt door tot in je uiterste bloedvaten en de opgebouwde climax kan wat mij betreft de concurrentie aan met het euforische moment wanneer je bijvoorbeeld een grote hoofdprijs wint, of een ander intiem moment…

Laat ik niet vergeten te melden dat deze cd helaas niet meer verkrijgbaar is in de winkels, aangezien de oplage volledig uitverkocht is geraakt. Maar daar staat tegenover dat het album in zijn geheel te downloaden is op de website van Lis Er Stille, te vinden achter het tabblad ‘info’.

Overigens is de stijl van muziek op hun tweede album wel aanzienlijk gewijzigd naar mijn mening. Dat leverde mij in eerste instantie ook een lichte teleurstelling op, maar dat bewaren we voor een andere recensie.

Ruard Veltmaat