Little AtlasAlbum

Met het verschijnen van eindelijk een nieuwe cd van de uit Miami afkomstige band Little Atlas halen collega Maarten en ik maar weer een mooie traditie uit de mottenballen: het om en om bespreken van de werken van deze band. Zes jaar geleden was Maarten de laatste, hij mag over een jaar of vier de opvolger van “Automatic Day” bespreken, dan weet hij dat alvast.

Een andere traditie bij besprekingen van Little Atlas is constateren dat de band meer aandacht besteedt aan de openingstracks dan aan de afsluitende tracks. Ik constateerde toen ik de cd ontving al direct dat de eerste 7 tracks ruim de 7-minuten-grens overschrijden, waar de laatste drie liedjes niet eens boven de 5 minuten komen. Nu weet ik dat dit niets zegt, maar de ouderwetse progfan in mij fluistert toch stiekem: ‘hoe langer de tracks, hoe beter’.

Litte Atlas brengt sinds jaar en dag een moderne, en toch ouderwets klinkende symfonische rock met aandacht voor sterke melodieën en pittige refreinen, gedegen gitaar- en toetsensolo’s, niet al te veel tempowisselingen, maar toch genoeg om de symfoliefhebber tevreden te houden. De zang van Steve Katsikas is van hoog niveau, en de productie eveneens. Little Atlas behoort dus tot die typische Amerikaanse stijl van symfonische rock die aan het begin van de jaren ’90 is ontstaan, met als voorlopers Iluvatar en Crucible, en met namen als IZZ, Man On Fire, Salem Hill en Mars Hollow. Het is daarom niet verbazend dat Little Atlas getekend heeft bij 10t Records, bij uitstek een label dat zich richt op deze wellicht alweer wat gedateerde vorm van progrock.

Hoewel er dus zes jaar zijn verstreken sinds de laatste plaat “Hollow” is aan de stijl van Little Atlas niet veel gesleuteld, noch aan de samenstelling van de band. Wel is drummer Diego Pocovi vervangen door Mark Whobrey, maar deze nieuweling voelt zich zo te horen uitstekend thuis op het nieuwe materiaal. Wat wel is veranderd is dat Little Atlas wijzer klinkt, ouder, meer gelaagd. Men neemt meer de tijd voor de ontwikkeling van elke compositie, werkt deze beter uit en gaat meer de diepte in. De tijd voor de zogenaamde afwisselende, ‘grappig’ bedoelde track is voorbij. Op “Automatic Day” is progressieve rock een serieuze bezigheid geworden.

Dat maakt aan de andere kant van Little Atlas plotseling een wat belegen band. “Automatic Day” is mooi, maar ook een hele zit met zijn speelduur van 73 minuten. De drie korte tracks aan het einde zijn relatief het gemakkelijkst te behappen, terwijl de drie openingstracks juist flink wat doorzettingsvermogen vergen. Ik had als producer dus wat gerommeld met de volgorde van de nummers.

Een goed voorbeeld van de moeizaamheid van “Automatic Day” is bijvoorbeeld Emily True, dat gekenmerkt wordt door werkelijk fantastisch drumwerk van Whobrey, strak gitaarwerk van Roy Strattman, maar van een echt memorabele melodie lijkt geen sprake te zijn. Het klinkt met andere woorden allemaal prachtig, maar het raakt nergens mijn ziel. Misschien is het een groeiplaatje?

Aan de andere kant is Illusion Of Control weer een dijk van een nummer, en lijkt ook nieuwe richtingen aan te wijzen voor de band uit Miami. Maar het voelt ook als te laat. Maarten en ik zullen ons erbij neer moeten leggen: Little Atlas is een gedegen, soms briljante, maar altijd herkenbare band. Een beetje vergelijkbaar met die roodharige acteur uit CSI Miami: bepaald geen briljante acteur, maar je bent altijd blij als je hem tegenkomt in een bijrolletje.

Markwin Meeuws