Little AtlasAlbum

Ik volg het Amerikaanse Little Atlas sinds het album “Wanderlust” uit 2003. Dit is echt zo’n band die steeds beter wordt, maar die het briljante album nog moet maken. Elke keer schuifelen ze er steeds meer naar toe. De laatste albums zijn door mijn collega Markwin Meeuws besproken, maar nu mag ik eindelijk mijn zegje doen.

De muziek van Little Atlas is typische Amerikaanse progrock en valt in het straatje Spock’s Beard, Salem Hill en Echolyn. Toch weten ze zich te onderscheiden door de vele variatie die ze op hun albums laten horen en ook de nummers op zich verlopen vaak verrassend. Ook zit er een regelmatig een fel randje om hun muziek dat het lekker levendig houdt. Ook typisch voor Little Atlas is dat ze tot nu toe geen heel album lang constante kwaliteit konden leveren. Naast nummers van grote klasse zaten er altijd wel een paar zeperds tussen.

Genoeg over het verleden van deze band en terug naar het nieuwe album. Ook op “Hollow” valt weer enorm veel te genieten. Neem het lekkere up-tempo en wat jazzy Paranoiac waarin de toetsen van Steve Katsikas een grote rol opeisen. Neem bijvoorbeeld zijn solo aan het einde van dit nummer, die is echt van grote klasse! Heerlijk hoe deze mannen de ene naar de andere soepele tempowisseling produceren zonder ergens te forceren. Ook het drumspel van Diego Pocovi is uitstekend en zit goed in de mix, waardoor je nog wel eens het gevoel krijgt dat je bij hem in dezelfde ruimte zit. Absoluut één van de beste Little Atlas nummers tot nu toe.

Silence is met ruim tien minuten het langste nummer van het album. De opbouw is ook hier erg sterk. Hier zijn we ook getuige van het mooie saxofoonspel van Steve Katsikas. Iets wat hij nog niet eerder liet horen binnen deze band, maar zeker vaker mag doen. De spanning wordt hier mooi en langzaam opgebouwd en als het tempo dan ook omhoog gaat worden alle registers opgetrokken en volgen er van die heerlijke up-tempo instrumentale stukken met geweldig solowerk en sterke tempowisselingen.

Ook als het gas eraf gaat houdt de band zich prima staande zoals in Contumacious. Vooral het gebruik van de akoestische gitaar speelt hier een positieve rol. Ook leent de stem van Steve Katsikas zich prima voor zowel het rauwere- als het rustige werk.
Dan komt het Preying een beetje als vreemde eend in de bijt over. Het reggae-achtige ritme en het dixielandsoortige saxofoonspel met de vrouwelijke achtergrondzang valt helemaal uit de toon bij de rest van het album en vraagt erom middels het programmeren van de cd-speler stelselmatig overgeslagen te worden.

De nummers die volgen zijn allemaal prima en hebben geweldige instrumentale passages, maar toch bekruipt je het gevoel dat je het allemaal al eens eerder van dit viertal hebt gehoord. En daar is dan nog het laatste nummer. Volgens mijn collega recensent is dat stelselmatig de zeperd van het album bij deze band. Nou die traditie is in ere gehouden, want het laatste nummer Special is helemaal niet zo speciaal en valt met zijn zoete ondertoon behoorlijk uit de toon.

Ook “Hollow” is niet het meesterwerk geworden dat ik van deze band verwachtte, maar ook dit album is weer erg goed! Vele proggers zullen van dit album genieten. Het volgende album wordt vast dat meesterwerk waar ik op hoop.

Maarten Goossensen