Little AtlasAlbum

David Caruso mag nog even thuisblijven. Twee jaar geleden constateerde ik bij “Surface Serene” dat Little Atlas zeer veel beloftes voor de toekomst in zich verscholen hield. Met deze nieuwe plaat “Wanderlust” lossen ze deze beloftes ruimschoots in. Nu toont de band uit Miami een geheel eigen gezicht, alhoewel de invloeden van groepen als Spock’s Beard, Echolyn en Salem Hill nog steeds evident zijn. “Wanderlust” is een plaat van zeldzaam schone klasse, een plaat die tegelijkertijd nostalgisch als lentefris klinkt. Little Atlas is prog anno 2005: springlevend, opwindend en vrolijk makend. En nóg denk ik dat we het beste van Little Atlas nog niet gehoord hebben.

De ingrediënten zijn hetzelfde gebleven. Gedurende zeven nummers schotelt Little Atlas ons andermaal de wonderschoonste melodieën en mooiste thema’s voor, waarbij als smaakmakers geweldige toetsensolo’s en hemelbestormende gitaarsolo’s worden toegevoegd. Alle muzikale uitspattingen ten spijt is Little Atlas bovendien een band waarbij de kracht van de compositie voorop staat. Alles staat in dienst van het liedje.Dat blijkt al gelijk bij de opener The Ballad Of Eddie Wanderlust, dat met een Spock’s Beard-achtige bravoure en kracht van start gaat en nog voor de rauwe, aangenaam klinkende stem van bandleider Steve Katsikas zijn melodieuze zangpartijen inzet, tel ik al een viertal tempowisselingen en evenveel thema’s. Het strakke baswerk – prominent in de mix – van Rik Bigai trekt de aandacht onder het vloeiende en soepele ritme van de van oorsprong Venezuelaanse drummer Diego Pocovi. Ook het verrassend sterke talent van gitarist Roy Strattman valt direct op. Tel daarbij op de toetsencapriolen van Katsikas en het mag een wonder heten dat de composities niet verzuipen in veel drukte en dadendrang.

Eén van de sterkste composities op de plaat is Higher, dat lichtvoetig en knap gearrangeerd van start gaat en al snel een enorm pallet vol klankkleuren ten gehore brengt. In een kraakhelder bedje van productionele openheid walst Little Atlas ons in dit nummer mee langs velden van Genesis en door zeeën vol Yes. Zowel de coupletten als de refreinen tonen een haast zeemansachtig karakter, zonder tot kroegniveau af te dalen. Maar de meeste indruk maken toch de verschillende solo’s, thema’s en sfeertekeningen met als hoogtepunt het angstig higher klimmende toetsenthema halverwege.

Het opmerkelijke van de muziek van Little Atlas is het ongehoord zonnige karakter van de muziek, zonder ook maar een druppel water bij de symfonische wijn te doen. Dat is bijvoorbeeld merkbaar in het aangenaam stevige en vol tempowisselingen opgeleukte The Prisoner, dat in zijn intensiteit en zomers speelplezier wat aan Dave Matthews Band doet denken, terwijl uiteraard ook de invloed van Spock’s Beard weer evident is. En die zelfs overklast, want zowel de heldere en vloeiende gitaarsolo’s van Roy Strattman als de geweldige en supermelodieuze toetsensolo’s van Steve Katsikas zijn een lust voor het oor.

Ook het aangenaam verslavende karakter van On And On (waarvan op de cd ook nog een video staat) is me opgevallen. En dan eindigt de cd vrij plotsklaps met de ballad (soort van) Mirror Of Life. Alhoewel met zeven sterke tracks de repeatknop van de cd-speler snel genoeg gevonden is, vind ik het jammer dat de plaat hier (en op deze manier) eindigt. Ik mis aan “Wanderlust” nog die laatste verlossende song – die grote alles samenvattende epic. En opnieuw verdenk ik Little Atlas ervan minder aandacht te besteden aan het einde dan aan het begin van een cd.

Neemt allemaal niet weg dat “Wanderlust” een bijzonder sterke cd betreft, fris en zonnig, maar ook knap gemusiceerd, modern zowel als nostalgisch. En met een dikke knipoog naar de prog die we de laatste jaren zo leuk vonden.

Markwin Meeuws