Blue Öyster CultAlbum

Blue Öyster Cult. Ik hou ervan. Eerder dit jaar laafde ik me nog aan hun smakelijke potpourri van stijlen met het sublieme “The Symbol Remains”, waarmee ik deze band mocht introduceren op onze prachtige site. Om de buzz rondom dit album nog even gaande te houden is men de archieven ingedoken om daar wat livemateriaal nieuw leven in te blazen. Het resultaat zijn een remaster van een live album uit 2002 en een registratie van hun concert op het Rock of Ages festival in 2016. Samen met collega Dick mocht ik me wederom in deze cult storten, waarbij de registratie van het laatstgenoemde concert op mijn bordje kwam te liggen.

Laat ik vooropstellen dat ik met enige scepticisme aan deze recensie ben begonnen. Ik heb verhalen gehoord dat de band rondom de heren Bloom en Dharma live zijn beste tijd wel heeft gehad. De heren zouden het heilige vuur zijn verloren en zonder al te veel passie, energie en leven hun hitjes afwerken. Tot mijn grote opluchting leek dat in 2016 nog niet aan de orde te zijn.

Vanaf opener This Ain’t The Summer Of Love is duidelijk dat we worden getrakteerd op een ruim uur aan onvervalste, energieke, ‘tongue in cheek’ rockmuziek. Ok, de setlist is weliswaar niet heel verrassend (vele cult-klassiekers passeren de revue), maar de heren vlammen hoorbaar genietend door hun hitjes heen. Sterker nog, ik vind de heren hier geïnspireerder spelen dan op zijn tegenhanger, de geremasterde “A Long Day’s Night”.

Met nummers als Golden Age Of Leather, Burning for you, Buck’s Boogie en Godzilla laat deze plaat weinig ruimte over voor een rustmomentje. De ene kraker wisselt de ander af in krankzinnig tempo en het voelt goed, het is precies zoals je deze band zou willen ervaren. Correctie: zoals je deze band zou moeten ervaren.

Blue Öyster Cult is en blijft verder moeilijk in een hokje te plaatsen. Over de lengte van slechts één album tikken ze doorgaans minstens vijf genres aan. Ze schieten van classic rock naar metal en van beachrock naar boogie, en schuren dikwijls tegen het progressieve aan. Voor de liefhebber van progressieve muziek is dit album misschien toch net niet interessant genoeg. De nummers zijn toch net te hitgevoelig en rockend voor de doorgewinterde connaisseur van progressief gepingel. Toch blijft het verdomd lekkere muziek, en schrijf ik het voor aan iedereen die even ongegeneerd wil genieten van onvervalste rock.

Hoe dan ook: als afzakkertje na de fraaie hekkensluiter “The Symbol Remains” blijkt “Live At Rock Of Ages Festival 2016” een prima te pruimen plaat die een aardige dwarsdoorsnede geeft van een zeer ondergewaardeerde band die laat blijken dat het heilige vuur nog steeds vrolijk doorvlamt.