TransatlanticAlbum

Zucht. Oke, natuurlijk is Neal Morse een genie en zijn wij allemaal, zoals we hier zitten, schatplichtig aan zijn enthousiasme, creativiteit, stamina en oneindige geldzucht, die prog uit het slop en terug in het centrum van de wereld hebben gebracht. En ik realiseer me ook wel dat we dankbaar moeten zijn voor elke seconde muziek die hij ons schenkt, of die nou doordrenkt is van een eng soort godsbesef of niet. Het is allemaal goed. Maar het begint ook wel een beetje op stalken te lijken, vind je niet?

Een krap jaar na de drie-cd live registratie uit London, waar de band het succes van “The Whirlwind” uitventte, is hier nog een drie-cd live registratie van dezelfde tour, dit keer een dag of wat later opgenomen tijdens het laatste concert van de Europese tour in Manchester. De reden voor deze nieuwe uitgave is, dat dit,  in elk geval volgens de band, een uitzonderlijk goed concert was. Leuk voor iedereen die zijn goede geld aan die vorige cd heeft uitgegeven. Sukkels! Het was niet eens het beste optreden van de tour, dat is namelijk deze! Of, nou ja, misschien was die in Tilburg nog beter, want daar zijn de dvd-opnames gemaakt. Want er in vind je natuurlijk ook weer een dubbelset met de complete registratie van het concert in 013, vergezeld van geinige bonusfilmpjes. Portnoy die crowdsurft, waar kan ik dat kopen?

Natuurlijk kan Neal het geld goed gebruiken, de rest van het jaar speelt hij immers voor een habbekrats in kerken. En Roine heeft het ook zwaar, nu zijn vaste band op sabbatical is. En Portnoy hééft niet eens een vast band, dus die zal helemaal wel op zwart zaad zitten, die arme jongen. Nee, ik snap best dat deze plaat er moest komen!

En stel dat dit allemaal waar is, dan nog heb ik een betere reden nodig om deze set nou ook weer te kopen dan: we waren er en het ging best goed. Want laten we wel wezen: hiermee hebben we dus inmiddels de vierde live-plaat. Daarmee heeft de band officieel meer live-albums dan studioalbums uitgebracht en bestaan er, als je de demo- en remixplaten meetelt, zeven officiële versies van We All Need Some Light (en dan reken ik de liveplaten van Neal Morse nog niet eens mee!).

Toegegeven, dat is een erg mooi liedje, maar wat voegt die laatste versie toe? Twee minuten akoestisch gitaargepiel van het type dronken rond het kampvuur, maar verder helemaal niets. Datzelfde geldt voor al deze stukken, van de tachtig minuten The Whirlwind tot en met de zes minuten Bridge Accross Forever. Zelfs het gebbetje om een stukje Highway Star van Deep Purple In Duel With The Devil te verwerken heeft ondertussen een sik. Daarmee wil ik dit album graag nomineren voor ‘Het Meest Overbodige Album Van Het Jaar Bokaal 2011’. En als die al vergeven is, dan opteer ik voor een eervolle vermelding in de categorie ‘Geldklopperij en Consumentenbedrog’.

Dat gezegd hebbende, en lees het nog een keer, dan telt het zwaarder, is dit ook nog steeds prachtige muziek, gespeeld door de fijnste muzikanten ter wereld. Ik ben het niet helemaal met de band eens dat dit zo’n briljante avond was. De stemmen, zowel van Neal als Roine, verraden dat de heren er al een hele tournee op hebben zitten, schor en vooral in de koortjes beangstigend onvast. Het gitaarwerk is op “Live In London” (en zelfs op de bootleg An Evening With Transatlantic) beter en de geluidskwaliteit is ook niet optimaal, maar dat dondert allemaal niet. Dit is Transatlantic, potdorie, en al hoor ik The Whirlwind nog honderd keer (en dat gaat vast gebeuren), dan blijft het hartstikke goed. Liever mee verlegen dan om verlegen, zeg ik altijd maar.

Maar jongens, dit is echt wel de laatste live-plaat van Transatlantic die ik koop, hoor. Dit jaar tenminste. ‘More’ is heus wel eens een keertje enough!

Erik Groeneweg