LizzardAlbum

Het Franse ‘Lizzard’ werkt sinds 2006 in ongewijzigde samenstelling aan een muzikale toekomst. En met redelijk succes ook, gezien het feit dat de band sinds 2012 is toegevoegd aan de ‘Klonosphere/Seasons Of Mist’ stal. Verder heeft men de laatste twee jaar veel opgetreden als support act voor bands als onder andere Gojira en High On Fire.

Kenmerkend voor de sound van Lizzard zijn loodzware en erg fraai gestapelde riffs. Vanaf de eerste minuut valt je hoofd vanzelf in de ritmische groove die men op de mat legt en deze vroege overwinning laat Lizzard niet meer los. De polyritmische sound met een onmiskenbare link naar de grunge van bijvoorbeeld Alice In Chains en postrock van een ruigere soort wordt hier smaakvol en toch wel origineel aan de man gebracht. Ook zul je het zompige geluid van stonerrock/desertrock a la Kyuss tussen de regels door opmerken. De (Engelse) zang is zeker voor een Franse band prima en houdt het midden tussen Layne Staley (Alice In Chains) en James Hetfield (Metallica).

Om een goed beeld te krijgen van de muziek van Lizzard kan ik als luistertip The Roots Within(Majestic) en Only One meegeven. Eerstgenoemde vanwege de  dynamische zang en brute riffs die sterk aan het zwaardere TOOL-geluid doen herinneren, laatstgenoemde vanwege het indie karakter waarmee de band aantoont uit meerdere vaten te kunnen tappen.

“Majestic” is netjes opgeknipt in tien songs van ongeveer gelijke duur en daardoor valt als punt van kritiek op dat men de beste (en die zijn dan ook heel sterk) songs op de eerste helft van het album heeft geplaatst. De tweede helft is iets slomer en naar mijn bescheiden mening ligt daar niet de kracht van Lizzard. Daar waar ze goed doorpakken is het smullen geblazen en voor een volgende plaat hoop ik van harte dat ze deze kwaliteit een vol album vast kunnen houden. Voor nu stel ik dat deel een van “Majestic” een acht scoort en deel twee een zeven. Voorwaar geen slecht rapportcijfer dus.

Govert Krul