Lobate ScarpAlbum

Star One liefhebbers moeten ongetwijfeld aangetrokken worden door de cover van dit album. De link met Arjen Lucassen is door die cover dan ook snel gemaakt, maar spijtig voor diegenen die de hoop hebben gekregen dat er een nieuw album van de lange Nederlander is verschenen; het heeft helemaal niets te maken met Star One. Toch is de visuele gelijkenis opmerkelijk. Zeker omdat het digipack-exemplaar er bijna exact hetzelfde uitziet. Harde kaft, insteekhoesjes aan de zijkant van die kaft, full color pagina’s, bijna alles lijkt op een Star one exemplaar, behalve de muziek…

Lobate Scarp is een band die bestaat uit grondlegger Adam Sears (toetsen), Hoyt Binder (gitaar), Nate Olmos (gitaar), Dustin Prince (drums) en Adrienne Woods (cello en zang). In een later stadium is ook nog bassist Andy Catt toegevoegd aan de line up. De band is ontstaan in 2006 in Los Angeles en heeft ruim zes jaar gedaan over de ontwikkeling van deze cd. Hoewel de muzikanten hun eigen muziek omschrijven als space rock, kan je daar weinig van in terug vinden in de muziek.

Na een klassieke intro waarin de cello de hoofdrol speelt, opent Time And Space het album. Het nummer omschrijft zich vooral als vrolijk, vlot en poppy. Het zet de doorsnee progrockliefhebber wel gelijk op het verkeerde been, want zelfs meerdere trompetten zijn in het nummer vertegenwoordigd, waardoor het een fris karakter krijgt. Dit is niet alledaags in de progressieve rock en zorgt er mede voor dat de band moeilijk is te plaatsen in de juiste stroming. De eerste nummers verdienen sowieso meer de definitie van opgewekte pop-rock, dan elke vorm van progressieve rock dan ook. Het begint pas echt vormen aan te nemen die wij als progliefhebbers kunnen waarderen in de laatste drie songs, te beginnen bij Save My Soul. De composities verliezen daarna gelijk wel wat aan originaliteit, maar weten mij wel meer te behagen. De band sluit af met het grootse, ruim zeven minuten durende ‘spacy’ song The Mirror. Een bluesachtige intro van één van de drie gitaristen luidt een prachtig nummer in, met daarin een heus geformeerd koor. Dit is werkelijk waar een prachtig nummer en is wat mij betreft het pareltje van de cd. Als de band alleen op dit nummer af zou gaan op een typering van de muziek, dan zou de term space rock inderdaad niet onterecht zijn. Als ik er dan een toch een paar vergelijkingen tegen aan moet gooien, zou Kansas en Spock’s Beard in de buurt komen.

In de recensie wil ik vooral zanger Adam Sears niet onbenoemd laten. Hij heeft een wat ongewone, maar zeer fijne stem in zijn bezit. Ongewoon omdat je zijn vocalen niet als eerste bedenkt bij een progplaat (onnodig om dus weer te benoemen dat daardoor het popeffect versterkt wordt), maar meer bij populaire popmuziek. Fijn, omdat je een vertrouwd gevoel krijgt bij zijn geluid.

Mijn conclusie is nogal direct. Wat mij betreft mag Lobate Scarp de poppy kantjes van de muziek gelijk overboord gooien, om daarna meer te focussen op echte progrock. Wellicht raakt de muziek dan wat originaliteit kwijt, maar versterkt het wel wat meer het  progressieve profiel van de band, hetgeen ze uitdragen in de media. Het eerste gedeelte van de cd klinkt wat mij betreft wel heel fris, maar is voor mijn oren niet meeslepend. Dit in tegendeel tot de laatste drie nummers, die niet de beschrijving memorabel meekrijgen, maar daar wel tegen aan schurken. Wil je eens een keer verrast worden, dan is dit plaatje daar uitermate geschikt voor. Ben je fan van de begane paden op proggebied, dan zal je hier wat minder voldoening uithalen.

Ruard Veltmaat