Locanda Della FateAlbum

Wie zich gaat verdiepen in de rijke traditie van de Italiaanse prog komt al snel de band Locanda Delle Fate tegen. Dat zal niet zijn vanwege de omvang van hun oeuvre want dat is maar heel klein. Nee, het is de ongekende pracht van hun debuutalbum “Forse Le Lucciole Non Si Amano Più” waardoor velen deze band zo in hun hart hebben gesloten. Locanda Delle Fate komt in 1977 met het hier te bespreken album, een uitgave op het gerenommeerde Polygram label. Enkele jaren later verschijnen er weliswaar nog twee singles en een liveplaat, maar daar blijft het lange tijd bij. De nagenoeg ultiem toegekende parelstatus van het album krijgt nog meer cachet als uiteindelijk in 1999 het teleurstellende reüniealbum “Homo Homini Lupus” uitgebracht wordt. Dat is nog steeds zo, want er hangt een aura van weemoed boven het meesterwerk alsof Genesis alleen maar “Wind and Wuthering” en “Calling All Stations” zou hebben gemaakt.

De zeven nummers van het album lopen over van ‘melodieuziteit’. Zo hebben veel thema’s, riedels en loopjes een fraaie tegenmelodie. De akkoordenschema’s zijn boeiend en het samenspel subtiel. Het moet gezegd worden dat Locanda Delle Fate geen bijster originele muziek maakt maar ja, deze is wel lekker eigenzinnig en vooral erg mooi. Het materiaal dankt deze pracht aan de warme hartstochtelijke manier waarop vernuft en kundigheid aan de dag zijn gelegd. Het zijn vooral de sprankelende piano en het speelse fluitspel die veelvuldig opvallen, maar eigenlijk deugt elke noot. Locanda Delle Fate is een grote band met zowel twee toetsenisten als twee gitaristen. Als zeven Italiaanse muziekanten zich laten gelden zou je drukke, volle muziek verwachten maar Locanda Delle Fate gaat alles behalve over de top. Hun muziek klinkt uitgekiend en weldoordacht. Ook verliest de band zich nergens in een ratjetoe aan variatie. Locanda Delle Fate maakt pur sang symfo, niks meer en niks minder en dat is een heleboel.

Het onvolprezen album kent een rijke schakering aan toetsengeluiden. In de instrumentale opener A Volle Un Instante di Quiete is het al gelijk goed raak en ook in de daaropvolgende nummers zijn de toetsen behoorlijk dominant. Zeer regelmatig is daar de door Michele Conta virtuoos bespeelde piano en dan is er ook het Hammondorgel, minder stereotiep dan gebruikelijk, maar gewoonweg hemels. De clavinet intrigeert en de synthesizers maken het helemaal zalig. Her en der klinkt de Moog een beetje als een hoorn hetgeen de band richting Le Orme trekt. Luister even naar de machtige klanken in het wat milder Profume Di Colla Bianca.

De elektrische gitaar zit minder prominent in het geluidsbeeld. Soms echter steekt de zessnaar wel degelijk de kop op zoals in het boeiende titelnummer. Dat is een afwisselend geheel vol mooie momenten. Beide gitaristen voorzien het album ook van een aantal lekkere passages op hun twaalfsnarige akoestische klankkasten, hetgeen samen met de fluit en de piano een organisch tintje aan de muziek heeft gegeven. Het is wat dat betreft fijn dat de zang van Leonardo Passo met al zijn expressies zo naturel is. De man komt erg geloofwaardig over al lijken zijn zanglijnen met al die toetsenachtige intervallen wel geschreven te zijn door een ander. Hij is het zoveelste bewijs dat je geen sublieme zanger hoeft te zijn om goed te kunnen zingen. Mooie stem heeft die man.

Cercando Un Nuovo Confine en Logno Di Estunno zijn wederom wonderschone werkjes met zoals altijd een actieve ritmesectie; overtuigende drums en duidelijke basloopjes. Na het ingetogen Non Chiudere A Chiave Le Stelle, dat een pastorale sfeer kent, komt de afsluiter van het reguliere album Vendesi Saggezza. Typisch is dat het nummer ondanks z’n vele wendingen niet ontaardt in een grandioze finale, iets waar eigenlijk alle nummers van de plaat wel een beetje mee te kampen hebben. De muziek van Locanda Delle Fate is mooi, mooi, mooi, maar het wordt niet mooi, mooier, mooist. Toch zou je deze geluiden in een lijstje willen doen en ze exposeren in het Paleis der Schone Kunsten.

O ja, het album is in 1994 nog geremasterd met de single New York als bonustrack en in 2009 is de plaat nog een keer opgepoetst met ditmaal twee bonustracks ten behoeve van een zesdelige box over Italiaanse prog.

Dick van der Heijde