Locanda Della FateAlbum

“The Missing Fireflies”. Alleen al het horen van die albumtitel heeft me doen watertanden. Het zal velen blij stemmen dat er met dit album materiaal verschijnt van de Italiaanse progband Locanda Delle Fate dat gerelateerd is aan hun meesterlijke debuutalbum” Forse Le Lucciole Non Si Amano Più” uit 1977. Die prachtige plaat wordt al jaren omringd door een aura van weemoed, temeer omdat nadien slechts twee singles, een live bootleg, een aantal heruitgaven en een zwak reüniealbum verschenen. De verwachtingen omtrent deze ontbrekende vuurvliegjes waren bij mij dan ook hoog gespannen. Het kon niet mis gaan. Het album duurt met z’n 35 minuten weliswaar vrij kort; liefhebbers van deze band zullen zich er de koning te rijk mee voelen. Het is vooral het eerste gedeelte van de cd waar het om gaat. Hier horen we vier studionummers die recentelijk met vintage instrumenten zijn opgenomen door de bezetting van weleer minus Michele Conta (een van de twee toetsenisten). Wie had daar nog op durven hopen.

Crescendo en La Giostra zijn indertijd afgevallen voor de opname van het debuutalbum. Dat moet een vreselijk moeilijke beslissing zijn geweest. It’s hard to kill your darlings. Hoe dan ook, deze nummers zien hier voor het eerst het studiolicht. Ze tonen aan dat de muzikanten nog niks aan klasse hebben ingeboet. Als je nog maar even naar Crescendo luistert word je al helemaal ondergedompeld in de magie die het legendarische ”Forse Le Lucciole Non Si Amano Più” zo kenmerkt. Het is alsof de tijd heeft stilgestaan en dat terwijl de haren van de heren toch echt beduidend korter en grijzer zijn geworden.

Het Genesisgehalte van Crescendo is nogal groot, zowel melodisch als ritmisch. Misschien is het nummer daardoor destijds wel buitenboord gevallen. De warme, diepe stem van Leonardo Sasso maakt het echter helemaal Locanda Delle Fate. Wat een lekkere klank heeft hij en wat is de Italiaanse taal toch mooi. Het prachtige La Giostra zit vol expressie, maar Sasso heeft beslist geen gezwollen dramastem. Het nummer mag met al z’n sfeerwisselingen gelden als het beste van de band ooit. Voorafgaand eraan zit een virtuoos stuk piano met als titel Sequenza Circolare. Het studiogedeelte sluit af met Non Chiudera A Chiave Le Stelle, het broeierige nummer staat ook op het debuut, ware het niet dat het in de nieuwe versie gezongen wordt door Sasso, wiens bronstige stem erg fraai uitkomt in dit zweverige, drumloze nummer.

Het tweede gedeelte van het album wordt ingeruimd door nog geen kwartiertje live bonusmateriaal dat je eigenlijk best kunt missen. Het betreft hier opnames van een concert uit 1977 in het Asti Theater te Alfieri. Deze zijn jammer genoeg meer nostalgie dan dat ze bijdragen aan een goed album. De band heeft hier een wat ongepolijst totaalgeluid. Ook komt dit livegedeelte nogal over alsof het er aan de haren is bijgesleept. Zo is van Non Chiudere A Chiave Le Stelle slechts de laatste minuut aanwezig, de uitvoering van Cresendo is nog zonder zang en van afsluiter Vandesi Candezza ontbreekt het eind. Je moet het er maar mee doen.

Nou, aan mij is dit album wel besteed. Als ik de eerste vier nummers hoor, loopt het water me nog steeds tussen de tanden. Het wat mindere livegedeelte neem ik gewoon op de koop toe. Het kon niet mis gaan schreef ik in de eerste alinea en dat is het ook niet gegaan.

Dick van der Heijde