London UndergroundAlbum

De meeste platen uit de geschiedenis van de symfonische rock kenmerken zich door één overeenkomst: het is allemaal héél serieus. Daarom is het Italiaanse trio onder de naam London Underground een interessant gegeven. De band brengt voornamelijk instrumentale covers van al dan niet obscure bands uit het rijke verleden, en geeft daar een geheel nieuwe draai aan. De belangrijkste troef is het ongedwongen, haast vrolijke karakter van de muziek.

London Underground is voortgekomen uit de Italiaanse formatie Standarte, dat begin jaren ’90 enige furore maakte met een paar platen die aan het grootste gedeelte van de proggemeenschap evenwel voorbij ging. Deze derde plaat – na een stilte van maar liefst 7 jaar – kent echter geen leden meer van Standarte. Toetsenist Gianluca Gerlini schijnt nu de belangrijkste man van de band te zijn, en vooral zijn Hammond-spel is ongeëvenaard. Rikard Sjöblom zou misschien een aardig potje met hem kunnen meespelen.

Onder de twaalf tracks is de bekendste cover wel Dharma For One, oorspronkelijk van Jethro Tull, maar hier in een frisse  en haast onherkenbare uitvoering. Ook Norwegian Wood zal bij Beatles-fans een belletje doen rinkelen. Hoewel het bijna allemaal covers betreft, kan je hier toch niet spreken van een eenvoudige cover-cd. De oorspronkelijke composities worden slechts gebruikt om eindeloos en met veel enthousiasme Hammond-exercities ten gehore te brengen. Daar komt bij dat de meeste covers zo onbekend of obscuur zijn dat zelfs ik ze niet ken. Alleen het thema van Midnight Cowboy ( van de onlangs overleden filmcomponist John Barry) is zó herkenbaar dat zelfs London Underground er feitelijk niet meer mee kan dan op Hammond steevast herhalen.

Hoe dan ook, het is een uiterst genietbare plaat voor paar fijne uurtjes, een cd die ik nog vaak uit de kast zal halen. Vooral het grappige, maar ook knap gespeelde Jive Sambra is een hoogtepunt, welke naadloos overgaat in de eigen compositie Honey Drops. Op deze track valt het fantastische drumwerk van Alessandro Gimignani positief op, alsmede het heerlijke laagje Mellotron over de hele track heen. Misschien moet men toch vaker uitwijken naar eigen materiaal, zeker als deze zo sterk wordt gebracht als hier. De andere originele tracks zijn het licht-experimentele St.Helens en Waiting For The Lady, en die doen beide niet onder voor alle al dan niet legendarische covers.
Al met al is deze instrumentale prog-cd één van de meest ongedwongen platen die ik afgelopen jaren luisterde. Het is allemaal niet schokkend of baanbrekend, maar juist daarom zo goed. Daarbij is het een knappe productie en wordt er uitstekend gemusiceerd. Van veel prog krijg ik bij overkill hoofdpijn of tekenen van vermoeidheid. London Underground is dan het zonnige medicijn!

Markwin Meeuws