LoneAlbum

Twee mannen van in de zeventig maken een nieuw album. Het is geen wereldnieuws, maar in de context van hun muzikale verleden is het toch een momentje, zeker als het zo’n sterk album blijkt te zijn.

Eerst een paar disclaimers: prog is dit niet. Het zijn tien liedjes die de vier minuten maar in een paar gevallen aantikken, en je referentiepunt is eerder J.J. Cale of Neil Young dan Marillion. Waarom dan toch een recensie? Terechte vraag, lezer, maar het antwoord laat zich raden.

De makers van dit album zijn Ferdinand Bakker en Michel van Dijk, die met hun band Alquin in de jaren 70 de Nederlandse progressieve muziek een flinke tik in de goede richting gaven. Na een herstart tussen 2003 en 2013 verdween de band weer naar de achtergrond en gingen Bakker en Van Dijk samen verder als Lone Project. Van het eerste album “Lone” uit 2013 zou je nog kunnen zeggen dat het progressieve elementen bevat, maar als de heren het woord ‘Project’ uit de naam laten vallen, verdwijnen ook langzamerhand de synthesizers en orgels en komen slide en akoestische gitaar meer en meer op de voorgrond. Ook de saxofoons die het geluid van Alquin zo herkenbaar maakten, zijn op dit album ingeruild voor een schaarse viool.

“We Came A Long Way” ademt de melancholie en berusting die past bij heren die terugkijken op een lang leven. You Tell Me stelt de vraag: ‘Als ik het over mocht doen, zou ik dan hetzelfde doen?’ en in I Won’t Regret zingt Van Dijk dat hij geen spijt heeft van de keuzes in zijn leven. Killer Remedy getuigt van de geneugten van pensionering: ‘Oh I feel good, let me explain/there’s a brand new drug for me/takin’ it easy is a killer remedy.’ Dat is des te meer geloofwaardig omdat de stem van Van Dijk zijn leeftijd verraadt. Daarmee geeft hij een mooi sepia randje aan de liedjes, die over het algemeen sober klinken. Geen noot te veel, met intelligente arrangementen vol partijen die mooi in elkaar vlechten. Veel ritmes komen uit een doosje volgens mij, maar het stoort niet.

Gelukkig wordt het ook nergens echt gezapig. Dat komt ook door een paar stukken met wat maatschappijkritiek. Titelstuk We Came A Long Way staat, in de videoclip misschien meer dan in de tekst, stil bij het lot van vluchtelingen, die uiteindelijk ook maar gewoon mensen zijn.

En dan is er het langere sluitstuk Lost & Found, waarin opeens weer toetsen te horen zijn, en blazers. Dat komt ook omdat de tekst (eigen interpretatie, hè?) een ode aan de muziek is, met herinneringen aan festivals uit het verleden en een bezoek aan de jazz uit New Orleans. Het nummer swingt en is wat rijker gearrangeerd dan de andere stukken. Het is daarmee een schitterende afsluiter van een mooi album.

“We Came A Long Way” is een prachtige plaat, deels door de smaakvolle invulling van de liedjes, deels door de manier waarop Van Dijk ze zingt, maar deels ook door het besef dat deze helden uit de vaderlandse proggeschiedenis nog steeds zulke mooie muziek maken. Ze hebben een lange weg afgelegd.