Lonely RobotAlbum

John Mitchell heeft zijn sporen dik verdiend in de progwereld. Hij werd in 1997 door Arena ingelijfd als vervanger van gitarist Keith More. Hij is bij de band voor het eerst op cd te horen op de in 1997 uitgekomen ep “The Cry”. In 2003 brengt hij met zijn eigen band The Urbane het album “Glitter” uit. Hier laat Mitchell al horen over uitstekende schrijverskwaliteiten te beschikken. Ook binnen Arena krijgt hij steeds meer ruimte om mee te schrijven. Zijn ster rijst nog harder bij het uitkomen van het uitstekende Kino album “Picture” gevolgd door het baanbrekende Frost* album “Milliontown” (2006). Vanaf 2005 maakt hij tevens deel uit van It Bites.

Al in 2012 liet John Mitchell doorschemeren aan een soloalbum te werken, maar pas begin 2014 zag hij ruimte om hier serieus tijd in te steken. Hij bedacht eerst de titels van de nummers en schreef daarna de muziek en de teksten. Hij liet zich hierin inspireren door zijn voorliefde voor science fiction films; in het bijzonder de theorieën uit de film Moon van Duncan Jones (zoon van David Bowie) uit 2009, ga je terug herkennen op dit album.

Het waren in eerste instantie de teksten die mij opvielen. John Mitchell is in staat om uitstekende gelaagde teksten te schrijven. Ze gaan niet alleen over eenzaamheid en liefde, maar hij stelt ook vragen over hoe wij mensen ons gedragen. Onder deze eerste laag liggen duidelijk diepere levensvragen. In het interview dat ik met hem had betreffende dit album, gaf hij al aan een wat onconventioneel beeld van de mensheid te hebben. Interessant om de teksten eens wat verder uit te pluizen.

Muzikaal gezien levert Mitchell een heerlijk album af. Elk nummer bevat een uitstekende melodie en dito instrumentale uitstapjes waarbij hij nergens uit de bocht vliegt. Liefhebbers van Arena, It Bites en Frost* zullen dit zeker waarderen, evenals neo-prog liefhebbers in het algemeen. Dat de plaat op en top progressieve rock bevat wordt met het instrumentale en bombastische Airlock meteen bevestigd. Beukende drums en een langgerekte doorklievende gitaarsolo maken dit meteen duidelijk. In God Vs Man wordt deze lijn  uitstekend doorgetrokken. Ook het titelnummer knalt heerlijk uit je speakers. Het licht complexe instrumentale middenstuk is van grote klasse.

Persoonlijk ben ik een groot liefhebber van het stemgeluid van John Mitchell. Zijn licht hese en wat ongepolijste geluid vind ik briljant. Die man kan een carnavalsnummer zingen en nog kippenvel op mijn armen bezorgen. Het is dan ook fijn dat hij vrijwel alle zangpartijen voor zijn rekening neemt. Hieruit blijkt ook meteen zijn eigenzinnigheid. Hij heeft een stel gasten uitgenodigd waar menigeen van zou watertanden, maar Mitchell wil vooral de minder bekende kant van hun kwaliteiten belichtten. Zo laat hij Steve Hogarth (Marillion) piano spelen en mag hij hier en daar wat achtergrondvocalen verzorgen. 80’s fenomeen Nik Kershaw houdt zijn mond dicht, maar laat wel een geweldige gitaarsolo horen in Human Being. Touchstone zangeres Kim Seviour laat hij heel anders zingen dan ze in haar eigen band gewend is. In het geweldige duet Oubliette klinken hun stemmen fantastisch bij elkaar. Dit zou moeiteloos een hitsingle kunnen worden. Als je het een keer hebt gehoord, gaat het de uren erna je hoofd niet meer uit.

Het moge duidelijk zijn, ik ben erg positief verrast door de kwaliteit van dit album. Mocht dit album goed verkopen, dan zal er volgens Mitchell zeker een tweede Lonely Robot album volgen. Ik wil je daarom graag aansporen om op de onderstaande Bol knop te klikken en dit zilverwerkje (of dubbel lp!) in huis te halen. Je voelt je al snel thuis.

Maarten Goossensen
CD:

2 LP + CD: