Lonely Robot

A Model Life

Info
Uitgekomen in: 2022
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: InsideOut
Weblink: https://www.insideoutmusic.com/
Website: https://johnmitchellhq.com/
Tracklist
Recalibrating (5:00)
Digital God Machine (6:04)
Species In Transition (6:15)
Starlit Stardust (5:48)
The Island Of Misfit Toys (4:14)
A Model Life (5:23)
Mandalay (1:50)
Rain Kings (6:33)
Duty Of Care (6:22)
In Memoriam (5:51)
Craig Blundell: drums
John Mitchell: zang, gitaar, basgitaar, toetsen
A Model Life (2022)
Feelings Are Good (2020)
Under Stars (2019)
The Big Dream (2017)
Please Come Home (2015)

Als er één iemand is in ons geliefde genre die garant staat voor degelijke en kwalitatief goede muziek is dat John Mitchell wel.

Mitchell maakt furore met bands als Arena, Frost* en It Bites. Sinds 2015 brengt Mitchell onder de naam Lonely Robot in hoog tempo soloalbums uit, waar hij garant staat voor de zang en alle instrumenten. Op de drums na, die worden vakkundig door Craig Blundell bespeeld. Qua thematiek was Lonely Robot vooral bezig met sci-fi en robots. Al kleurde Mitchell het album “Feelings Are Good” uit 2020 al persoonlijker in. Het gevaar ligt op de loer dat Mitchell goede albums maakt, die wel ‘licht inwisselbaar’ zijn zoals mijn collega Erik Groeneweg bij zijn recensie van “Feelings Are Good” terecht opmerkte.

Om direct maar met de deur in huis te vallen: ik vind “A Model Life” verreweg de beste Lonely Robot plaat tot nu toe. Hij heeft het goede behouden: ook op deze cd maakt hij krachtige en songgerichte prog. Bovendien strooit hij gul met fijne gitaarsolo’s. Het geheel klinkt weer lekker fris. En dat komt met name omdat Mitchell wat te zeggen heeft. Die urgentie ligt bovenop deze uitermate sterke plaat.

Met “A Model Life” heeft Mitchell het over het echte leven. Zijn relatie die naar zestien jaar op de klippen liep, mensen die hem ontvielen, de pandemie. “Het gaat over wat de fantasieën van mensen over wat ze zouden willen dat hun leven is, in plaats van wat ze werkelijk zijn”, aldus Mitchell in de biografie. Juist dit persoonlijke verhaal tilt “A Model Life” boven zijn eerdere platen met Lonely Robot uit.

A Model Life begint lekker energiek met Recalibrating. Als luisteraar zit je direct op het puntje van je stoel. ‘With friends like these, who needs enemies, not me’, zingt hij met zijn kenmerkende licht hese stemgeluid. Daarna volgt een lekkere gitaarsolo. Het bevalt me sowieso dat deze nieuwe plaat veel meer gitaargeoriënteerd is dan de vorige cd.

Het tweede nummer, Digital God Machine, gaat over mensen die digitaal haat spuwen en denken dat ze het beter weten. In dit nummer experimenteert Mitchell ook wat met etnische geluiden. Heel in de verte hoor je wat van The Rhythm Of The Heat van Peter Gabriel. Maar verwacht niet een nummer dat uit de boot valt. Daar zorgen de songstructuur, Mitchells stemgeluid én de gitaarsolo wel voor. Ook Species In Transition (sterke gitaarsolo), Starlit Stardust (fraaie opbouw) en The Island Of Misfit Toys (meer elektronica georiënteerd en lekker refrein) zijn goede nummers.

Tot dan toe denk je met een gewoon goede plaat te maken hebben, maar de tweede helft van “A Model Life” is ronduit indrukwekkend. Bij het beluisteren van de muziek kwam vooral één album in mijn hoofd, en dat is het weergaloze “Duke” van Genesis.

Ik vind het titelnummer bijzonder fraai en indringend. Mitchell laat zich in zijn hart kijken na een verbroken relatie. ‘In a model life, you would just be kind. You would not look down and I would not hide’, zingt Mitchell. Dat hij goede songs kon schrijven wisten we, maar nu raakt Mitchell mij ook echt hard en diep. Je hoort dat Mitchell het meent.

Met de korte pianoballad Mandalay neemt hij wat gas terug. Daarna volgt het symfonische Rain Kings. En dan komen tot de briljante afsluiting van de plaat. In de eerste plaats Duty Of Care. Een werkelijk geweldig song. Een heerlijke symfonische slepende melodie. De melancholie en urgentie druipen ervan af. Het doet me sterk denken aan het al genoemde “Duke”, maar zeer zeker ook aan Sound Of Contact (en ja deze band doet denken aan “Duke”, het gaat me om de wat moderne benadering). Met het prachtige ingetogen en indrukwekkende In Memoriam sluit Mitchell deze plaat af. Emotioneel en melancholiek. Compleet met een heerlijke Andy Latimer (Camel) achtige gitaarsolo.

Ik vind dat John Mitchell zichzelf met “A Model Life” overtroffen heeft. En dat komt met name door het tweede gedeelte van deze plaat. Kant A: goed, kant B: uitstekend, laatste twee nummers van grote klasse. Ben je een liefhebber van songgerichte prog en geniet je van bovengenoemde bands? Dan is voor jou “A Model Life” een pareltje.

Send this to a friend