Lonely RobotAlbum

Het eerste soloalbum dat John Mitchell (Arena, Frost, It Bites) in 2015 onder de naam Lonely Robot uitbracht, was direct een artistiek en commercieel succes. Het “Please Come Home” album eindigde dat jaar in menig jaarlijstje. Alle ervaring die Michell opdeed als muzikant en producer kwamen op dit album bijeen. De lat ligt bij dit tweede album dan ook hoog.

Voor dit tweede album pakte John Mitchell het wat anders aan. Op “Please Come Home” had hij een flink aantal gastmuzikanten uitgenodigd. Op dit album werkt alleen zijn Fost* bandmaat Craig Blundell (ook Steven Wilson) mee en verder neemt hij alle instrumenten voor zijn eigen rekening. Erg fijn dat hij Blundell heeft weten te strikken, zijn drumwerk is fenomenaal. Bij vlagen laat hij je met open mond achter. Hij behoort niet voor niets tot één van de beste drummers van dit moment.

Ook deze cd is geen conceptalbum, maar volgens Mitchell zit er wel een verhaal achter. Een astronaut wordt wakker uit een cryogene slaap en bevindt zich niet meer in de ruimte maar in een groot bos. Hier komt hij verschillende mensen tegen die allemaal een dierenhoofd hebben. Vandaar de hoes.

Dat Mitchell de kunst van het componeren verstaat stond al vast, maar wordt hier nog eens versterkt. Zijn eerste album was zeker geen ‘toevalstreffer’, ook hier zijn alle nummers erg goed uitgewerkt. Het geheel heeft een uitstekende balans en zit vol met oorstrelende instrumentale passages. Toch ligt het risico van herhaling gevaarlijk op de loer. De overeenkomsten met het vorige album zijn legio. Sommige nummers lijken bij vlagen sterk op eerdere composities. Iets om rekening mee te houden voor toekomstige albums.

Maar dat is dan ook wel mijn enige kritiek. Want dit is verder wel weer genieten hoor! Awakenings is de meest pittige track, met zware gitaren, geweldig drumwerk en mooie zang. Sigma is veruit het meest pakkend. Het refrein blijft moeiteloos de hele dag in je hoofd zitten en zing je na één keer luisteren al luidkeels mee. In Floral Green kent een mooie opbouw en het vocale deel wordt hier (maar ook op andere nummers) verrijkt door de achtergrondzang van Bonita Mckinney. The Divine Art Of Being weet mij steeds weer te raken. Die prachtige, licht rauwe, stem van John Mitchell snijdt hier door je ziel. Wat is hij als zanger toch enorm gegroeid de afgelopen jaren. De jazzy gitaarsolo op het einde past hier erg goed.

De titeltrack is met acht minuten het langste nummer op het album. Hierin herken je volop de invloed van Arena. Bij vlagen doet het denken aan Moviedrome van het album “Immortal”. De mooiste gitaarsolo van het album zit wat mij betreft in Hello World Goodbye. Het nummer opent als een ballade, maar krijgt vanaf de klievende solo wat meer pit. Juist die kleine liedjes als deze vind ik het mooist, omdat hier zijn stem het meest indruk maakt.

John Mitchell mag trots zijn op dit tweede album. Mocht je genoten hebben van het eerste Lonely Robot album, dan kun je deze schijf blind aanschaffen. Ik had zelf op iets meer verrassing gehoopt, maar verder is het wel weer gewoon volop genieten geblazen.

Maarten Goossensen
CD:

LP: