Lonely RobotAlbum

Met het album “Under Stars” komt er een einde aan de Robot trilogie die John Michell (Arena, It Bites, Kino) in 2015 het leven in blies. Volgens Mitchell betekent dat niet dat dit ook het einde van Lonely Robot is, maar wel van deze verhaallijn.

John Mitchell, een groot filmfanaat, wilde ook op deze plaat weer een filmisch geheel creëren, zodat het verhaal echt aan je voorbijtrekt. Daarbij liet hij zich voor deze derde schijf inspireren door de 80’s. Dat klinkt mij als muziek in de oren!

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik het tweede album, “The Big Dream”, na mijn recensie vrijwel geen enkele keer meer heb beluisterd. Achteraf beklijfde dat album veel minder dan ik toen inschatte. Op dat album had ik twee punten van kritiek. Het eerste was dat de nummers te veel op elkaar lijken en het tweede dat er weinig verrassing in zat. Dat geldt voor “Under Stars” eveneens.

De basis is gelijk gebleven. Je mag een kleine vijftig minuten aan sterke progpop verwachten met nummers met een duidelijke kop en staart. Het valt me op dat John Mitchell steeds beter gaat zingen. Hij heeft echt een van de meest interessante stemmen binnen ons genre. Zijn zang, met dat prachtige rauwe randje, is op deze plaat ronduit geweldig. De 80’s invloeden hoor ik sporadisch. Op het heerlijk stuwende Icarus doet het toetsengeluid aan die periode denken, maar verder vind ik het niet echt opvallen.

De mooiste momenten zijn als hij zijn gitaar laat spreken, zoals in het titelnummer Under Stars. Authorship Of Our Lives heeft een sterke melodielijn en een refrein dat lekker pakkend is. Ook hierin zit weer een sterke gitaarsolo. When Gravity Falls is misschien wel het meest progressieve nummer met een paar heerlijke tegendraadse passages en geweldig drumspel van zijn goede vriend Graig Blundell (Steven Wilson, Steve Hackett). How Bright Is The Sun is de powerballade van het album en behoort tot een van de mooiste nummers van het album. Sterk gezongen en het blijft nog lekker lang in je hoofd spoken. De gitaarsolo tegen het einde doorklieft het geheel prachtig.

Als je de nummers individueel bekijkt dat zit er eigenlijk geen zwakke broeder tussen. Over het geheel genomen lijken ze wel op elkaar en/of doen ze je denken aan eerdere Lonely Robot albums. “Under Stars” is niet zo overweldigend als het eerste album, “Please Come Home”. Dat is een nagenoeg perfect album, waarin ik ook heel erg de vrouwelijke inbreng kon waarderen. Dit album heeft dan weer wel het mooiste artwork van allemaal. Overall gezien is deze trilogie er eentje waar John Mitchell, en wij met hem, trots op mogen zijn. Naast zijn talent als gitarist, zanger en producer, bewijst hij met deze drie albums ook hoe goed hij kan componeren. Ik ben reuze benieuwd wat hij ons verder nog zal gaan brengen.

Maarten Goossensen
CD:

Vinyl: