Long Distance CallingAlbum

Het Duitse viertal Long Distance Calling is een eind gekomen in de afgelopen twaalf jaar. Vooral sinds platenlabel InsideOut de band in zijn stal opnam, gaat het met de heren crescendo. Dat is ook wel terecht, want de zeer toegankelijke mengeling van postrock en instrumentale prog verdient een breed publiek. Met “Stummfilm” tillen ze die muziek naar een nieuw niveau.

“Stummfilm” is een concertregistratie, maar niet zo maar eentje. Om juist de audiovisuele kanten van de band te belichten, kozen de heren voor een tour langs zalen waar het publiek moest blijven zitten. Tegelijk werd een repertoire samengesteld uit de meer cinemascopische stukken, de minder agressieve composities, die in een betoverend decor van veel projectieschermen werden uitgevoerd. Daarin schuilt meteen ook mijn enige bezwaar aan deze cd.

“Stummfilm” bevat ruim twee uur muziek die veelal is opgebouwd uit riffs, drones en simpele akkoordenschema’s. De uitgesponnen muziek moet het, zeker zonder de nijdigere stukken, van de sfeer hebben. Die zal in die Hamburgse kerk ongetwijfeld dik in orde geweest zijn, op cd moet je de sfeer erbij denken. En dan is ruim twee uur lang. Heel lang. Voor een indruk van de sfeer en energie van het concert kun je beter de dvd aanschaffen dan de cd, of eerst even kijken op YouTube, een aantal stukken uit de film is daar al te vinden. Ik zal niet snel een dvd kopen, de kans dat je die meer dan eens uitkijkt is – zeker in mijn geval – klein.

Dat is natuurlijk marginaal gemopper als je bedenkt wat een schat aan muziek je hier krijgt. De eerste schijf is een mix van nummers van verschillende platen, waarbij de laatste, “Boundless” uit 2018, de boventoon voert. De tweede plaat is gereserveerd voor een nagenoeg integrale uitvoering van “Avoid The Light”, dit jaar een decennium oud. Dat is een mooie combinatie, de band heeft in die tien jaar immers een ontwikkeling doorgemaakt van bijna metal naar filmische, epische rock. Het betekent wel dat ik de eerste cd interessanter vind dan de tweede, maar dat is een kwestie van smaak.

De uitvoering van al deze nummers is griezelig perfect. De band speelt met bewonderenswaardige zelfbeheersing de meest meeslepende muziek. De toevoeging van celliste Gilles is fijn, met name in het Rawhide-achtige buitenbeentje Like A River en het dromerige On The Verge. Vooral de combinatie met de geprogrammeerde ritmes vind ik interessant, wat niet wil zeggen dat Rathmer niet een geweldige drummer is die tijdens dit concert alle ruimte krijgt om uit te pakken. De hoofdrol is uiteraard toch weggelegd voor gitaristen Jordan en Füntmann, die de muziek ook zonder noemenswaardige gitaarsolo’s spannend weten te houden. Desondanks is twee uur plus gewoon teveel van het goede.

Long Distance Calling is een geweldige band en “Stummfilm” is een mooie samenvatting van wat de mannen zo’n beetje doen. Misschien is het wel het beste om dat in kleinere porties tot je te nemen. Dan heb je wel de tijd van je leven!