LongshanksAlbum

Een debuutalbum blijft volgens mij altijd een fenomeen. Sommige bands spelen het klaar om binnen één tot twee jaar na formatie een cd te produceren, andere doen er jaren over of krijgen het zelfs nooit voor elkaar. Wellicht nog net een demo cd of ep. Er zijn ook bands die een cd in eigen beheer uitbrengen, wat soms resulteert in een succes, waarna vaak alsnog een platenlabel om de hoek komt kijken of er nog een graantje mee te pikken is. De vraag is hoe het afloopt met de Nederlandse band Longshanks.

De sterk door Rush geïnspireerde André Kramer is een instrumentalist die al heel lang muziek maakt onder de naam Longshanks. Hoewel Kramer dit project zelf als band omschrijft, draait een groot gedeelte van dat project rondom zijn persoon. Althans, inmiddels is dat zo. Longshanks is namelijk een studioband die symfonische rock maakt. Sinds de oprichting in 1987 heeft de band diverse personele bezettingen gekend, waardoor Longshanks na een dertienjarige slaapstand met de vijfde editie van een bandsamenstelling bezig is. Hoewel het project in beginsel uit meerdere individuele muzikanten bestond, zijn de lidmaatschappen in de tijd ook behoorlijk geslonken. Deze editie bestaat naast Kramer uit Alex Van De Graaf, (zang) en zijn partner Bregje Kassjager (zang). Kramer is zo’n beetje verantwoordelijk voor alle muzikale aspecten van dit album, aangezien hij alle instrumenten bespeelt en tegelijk ook verantwoordelijk is voor de productie. Hoewel de band in het verleden al eens een demo heeft opgenomen, is dit het enige album dat de band ooit heeft geproduceerd.

Deze lange inleiding is er niet voor niets. Hoewel ik enige sympathie voel voor dit project en de mensen daarachter, is mijn conclusie helaas niet mals. Ik besef mij terdege dat dit album waarschijnlijk heel wat geld, bloed, zweet en tranen heeft gekost, maar toch moet ik eerlijk zijn. Het hele album is wat mij betreft op los zand gebouwd. Het begint al behoorlijk desastreus bij het openingsnummer The Web Of Life, wat vreselijk abrupt start en haar weg vervolgt zonder enige logische opbouw. Ook zanger Alex laat vocaal al gelijk weten dat we niet teveel mogen verwachten van dit album. Wat is er dan mis met zijn stem hoor ik u denken? Die spreekt gewoon te weinig aan. Er zit geen verborgen kracht in zijn stem en hoewel hij technisch kundig genoeg is, bevatten zijn stembanden te weinig karakteristieke kenmerken of een aangenaam geluid om het hele album geboeid te blijven luisteren.

Ook aan het tweede nummer In Dreams is geen touw vast te knopen. Het begint met enigszins zweverig gemurmel, gaat langzaam over in een Spaans karakter inclusief castagnetten en eindigt in soort van Oriëntaalse of Japanse sferen. Daarbij weer zeurderige, matige zang. Hoewel de band (volgens het begeleidende boekje) het gevoel wil overbrengen hoe je in je dromen van verhaal naar verhaal kan reizen, is het muzikaal veel te rommelig gebracht. Overigens is het genoemde boekje van prima stevige kwaliteit, goed verzorgd met de teksten, achtergronden en de motivaties van de schrijvers bij elke track.

Maar hoe verder we ook komen in het verhaal en de tracks, het wordt er allemaal niet beter op. Het is allemaal te chaotisch door diverse muziekstijlen. Ambient geluiden worden afgewisseld met harde stukken, bijvoorbeeld in het vijfde nummer In The Dessert, dat mij wat doet denken aan 16 Horsepower. Ook zijn er zo hier en daar wat folk- en symfonische fragmenten te vinden.

Ondanks wat leuke melodielijnen druipt er een grote mate van amateurisme af van dit album. Muzikaal, productioneel, zoveel aspecten die aangeven dat dit alleen een goedbedoelde poging tot een mooi visitekaartje van de band is. Maar waarom zulke keuzes? Waarom wordt er vanuit het niets ineens een live nummer tussen de nummers gepropt? En zo heeft het nummer Leave Me Alone een einde dat gespeeld wordt door een oer-Nederlands draaiorgel. Leuk, maar dat kalefatert het nummer niet op. Aan de draaiorgelversie van The Wandering Merchant zit overigens wel een leuk verhaal vast. Dat nummer is het eerste complete nummer door zanger Alex geschreven. Doordat hij later van dit nummer meerdere versies heeft geschreven, werd hij door Kayak op het idee gebracht om er een draaiorgelversie van te ontwikkelen. Zijn partner Bregje besloot als verrassing voor zijn verjaardag dit idee in daden om te zetten en de droom van Alex om zijn compositie op een draaiorgel te horen, kwam op zijn geboortedag uit.

Wat mij betreft maken André Kramer en Alex van der Graaf van dit project een ongeleid projectiel. De cohesie op het album is door de sterke diversiteit ver te zoeken en daardoor krijgt het hele concept iets amateuristisch. Je kunt meerdere muzikale stijlen gebruiken voor een album, maar doe dat niet op deze manier. Zit je net in een lekker nummer, word je weer in een totaal andere setting gedrukt. Om nog maar eens een voorbeeld te noemen: de draaiorgelversie van The Wandering Merchant staat als laatste nummer op het album genoteerd. Leuk, apart, maar rukt de consistentie weer volledig uit zijn verband. Daarbij is de productie van het album niet van bijster hoog niveau, hoewel ik nog mindere albums beluisterd heb in mijn carrière als recensent. Met wat support van een externe adviseur zou dit gezelschap tot grotere daden in staat kunnen zijn. Tot die tijd wacht ik rustig af.

Ruard Veltmaat