Het is altijd lastig om een erg sterk debuutalbum, in dit geval “Earthbound” een passend vervolg te geven. Ik concludeer dan ook nu al dat dit met “Brutal Architecture” niet volledig is gelukt.
Vastomlijnde plannen voor een nieuw album lagen er niet. De mannen belden elkaar op om te polsen of er interesse bestond in het maken van een nieuwe plaat. “Earthbound” was immers als project en niet als groep gemaakt.
Er werden wat oude demo’s opgepoetst, enkele niet uitgebrachte nummers werden uit het stof geblazen en uitgewerkt tot volwaardige nummers. Wanneer je niet beter wist zou je kunnen zeggen dat het album dus een allegaartje is geworden. Maar dat is “Brutal Architecture” allerminst geworden, dankzij het vakmanschap van de heren groepsleden.
Het album gaat van start met de zalige toetsenpartijen van Erik Norlander in Dark Water Part One. Het is het eerste deel van een reeks die uiteindelijk (in 2007) zou uitgroeien tot zes instrumentale stukken met een totale speelduur van dik 21 minuten. Verderop deze schijf treffen we ook nog Dark Water Part Two aan.
De registers worden door Erik Norlander letterlijk en figuurlijk flink opengetrokken in de intro van Wake Me Up. Hij wordt zeer sterk begeleid door Tommy Amato op drums. Pas aan het einde van dit nummer treffen we een erg fraaie gitaarsolo van Mark McCrite aan.
Copernicus is het traditionele instrumentale nummer wat vernoemd is naar een grote wetenschapper uit de Griekse geschiedenis (Pythagoras op “Earthbound”, Archimedes op “Oblivion Days” en Ptolemy op “Revolution Road” – niet in deze boxset – zijn die andere nummers).
Een van de oude uit het stof geblazen nummers is het titelnummer Brutal Architecture. Het nummer stamt uit 1989 en was eigenlijk voorbestemd terecht te komen op een plaat van een voorloper van Rocket Scientists met een andere zanger. De ritmesectie van dit nummer is door onder meer het basspel op de Chapman Stick van Don Schiff zo solide als een Zwitserse bank. De titel van dit overigens vrij melancholieke nummer is gebaseerd op het verhaal van een architect die zijn pasgebouwde villa letterlijk in drie stukken uiteen zag vallen als gevolg van een aardbeving die Los Angeles (en heel Californië) teisterde.
The Fall Of Icarus werd geschreven en gecomponeerd bij Mark McCrite thuis. Toen hij even koffie aan het maken was, componeerde Erik Norlander het gehele instrumentale middenstuk. In dit nummer laat McCrite trouwens goed horen ook een uitstekende zanger te zijn. Toch voert het muzikale vakmanschap de boventoon. Alleen al het pianostuk in het laatste deel is zo eenvoudig, maar o zo mooi en melodieus.
Net als het titelnummer is ook Resolution geschreven in 1989 en nooit eerder uitgebracht. De snelle en aanstekelijke fluitende synthesizertonen gaan over in een overwegend ritmisch nummer. Met de tekst ‘The face in the prison moon, just doesn’t look the same’ wordt nog subtiel gerefereerd aan de albumhoes van “In The Court Of The Crimson King” van King Crimson. Dat Erik Norlander ook een liefhebber is van de Mellotron blijkt ook goed op dit nummer met de magistrale klanken van in dit geval de Mellotron M400.
Opvallend aan Rainy Day And Pastel Grays is het gebruik van de banjo, niet bepaald een alledaags verschijnsel in de progressieve rock. Ook hier wordt weer zeer mooi gezongen door McCrite. Toch is het hoogtepunt van dit nummer het originele drum- en percussiewerk van Tommy Amato, dat wordt afgewisseld met mooie gitaarsolo’s van McCrite.
Misschien wel het meest tot de verbeelding sprekende nummer van Rocket Scientists is Mariner. Het is tijdens concerten altijd het favoriete nummer van de fans geweest en nog steeds staat dit nummer op de playlist. Het is met meer dan 11 minuten ook tevens een van de langste nummers uit het oeuvre van de groep. Een lang vloeiend synthesizerintro gaat over in kalme piano met de rustige zang van Mark McCrite op zijn best. Ook de Mellotron komt weer ruimschoots aan bod. Een goede keuze, want Mariner is een vloeiend nummer wat in een soort gelaten tempo als het ware je speakers uitstroomt.
Met “Brutal Architecture” overtreft Rocket Scientists zichzelf en “Earthbound” niet, maar hebben Erik Norlander en consorten wel een alleraardigst en degelijk album neergezet.
Hans Ravensbergen