Rocket Scientists

Looking Backward: Earthbound

Info
Uitgekomen in: 2007 (oorspronkelijke uitgave in 1993)
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: Progrock Records
Website: Rocket Scientists
MySpace: Rocket Scientists
Tracklist
Earthbound (4:57)
Down Trodden (3:30)
Picture Show (4:59)
No More Lies (4:28)
Killing Joke (3:46)
Avalon (4:05)
Welcome to the Machine (4:48)
Minstrel Saviour (6:09)
When Sorrow Falls (3:46)
Calm Before the Storm (4:27)
Pythagoras (0:57)
Temple of Pain (3:58)
Carry Me Home (4:12)
To the Edge of the World - 1993 Demo (3:42)
Mark McCrite: zang, gitaar
Erik Norlander: toetsen, zang
Don Schiff: basgitaar, NS/Stick, Chapman Stick

Met medewerking van:
Tommy Amato: drums
Curtis Balmer: gitaar
Gregg Bissonette: drums
Neil Citron: gitaar
Nick D'Virgilio: drums
Greg Ellis: drums en percussie
Tony Franklin: basgitaar
Tim Gehrt: drums
Kelly Keeling: zang
Lana Lane: zang
John Williams:: gitaar
Looking Backward (2007)
Revolution Road (2006)
Oblivion Days (1999)
Earth Below And Sky Above (1998)
Brutal Architecture (1995)
Earthbound (1993)

“Earthbound” is het debuut van de Amerikaanse band Rocket Scientists, tenminste… men zegt dat. Hoe is het toch mogelijk dat een dergelijk sterk album zomaar uit de lucht is komen vallen? Hebben toetsenist Erik Norlander en zanger/gitarist Mark McCrite dan echt geen noemenswaardig verleden?

Als het duo in 1993 voor “Earthbound”, hun hogekwaliteitsdemo niet de gewenste steun krijgt van een platenmaatschappij,  besluiten de heren het album zelf uit te brengen op het net in het leven geroepen Think Thank Media-label van Norlander. Persing na persing vliegt de deur uit, de reacties uit de progscene zijn lovend. Het advies om wat langere, wat meer complexe nummers te maken staat dan ook haaks op dat van de meeste  platenmaatschappijen. Dat is niet zo verwonderlijk, want prog en commerciële platenmaatschappijen zijn vaak water en vuur, zeker in die tijd. Mij maakt het niets uit, korte of lange nummers, de band excelleert er niet minder om, behalve dan die bandnaam, die vind ik prut.

“Earthbound” laat onverbiddelijk horen dat Norlander en McCrite buitengewoon goed een liedje met een aanstekelijke melodie kunnen schrijven. Het album bevat een aangename mengeling van synthpop, AOR en ballades met een jaren ’70 jasje. Direct al in het eerste nummer, de titeltrack, komen de akkoordwendingen naar voren die op latere albums zo karakteristiek blijken te zijn. Dat de compositie van dit nummer vrij eenvoudig is, doet niks af aan de genietbaarheid ervan. De warme, iets zeurderige stem van McCrite (denk aan een kruising tussen Neil Young en Steve Walsh) eist een hoop aandacht op evenals de geweldige invullingen van een ieder. Hoor die afgemeten brassgeluiden. Hoor de flitsende synthloopjes en concludeer dat Norlander een overmatig getalenteerd toetsenist is. Hoor sessiemuzikant Don Schiff over zijn basgitaar slieren en je weet dat het ritmisch oké is op de plaat.

De gitaar van McCrite speelt een vrij kleine rol in het geheel. Met de akoestische gitaar ondersteunt  hij hoofdzakelijk, met de elektrische laat hij hier en daar een fraai lijntje horen, maar “Earthbound” is toch vooral zeer, zeer toetsengericht. Van de verharding die eind jaren ’90 op het album “Oblivion Days” z’n intrede heeft gedaan is hier, evenals op de opvolger van “Earthbound”, “Brutal Architecture”, absoluut nog geen sprake. De muziek klinkt fris en frivool. Zelfs het broeierige Down Trodden valt met de beste wil van de wereld niet als donker te betitelen. Het luchtige Picture Show heeft ook een sterke compositie en is prettig luistervoer met fraai orgelspel in de refreinen en in de solo. Het brengt ook een typisch Rocket Scientist kenmerk naar voren en wel de gedubbelde leadzang. Die feature mag er trouwens zijn. Het past goed bij de breedvoerigheid van de muziek en nee die is minder bombastisch dan waar dan ook. Regelmatig en dan met name in de ballade No More Lies moet ik trouwens denken aan onze oud collega Ruud Stoker. Mccrite heeft een zelfde soort melancholie in zijn stem, een gloed die eenheid verschaft in de ruim variërende nummers. Zo luisteren de vlotte neo-progsong Killing Joke en het ingetogen Avalon moeiteloos achter elkaar weg zonder dat er sprake is van een ratjetoe.

Na het vrij overbodige, maar subliem uitgevoerde Welcome To The Machine van Pink Floyd dient de tweede helft van het album zich aan. Deze is niet ‘goed’, deze is ‘zeer goed’. Minstral Saviour is een mid-tempo werkje met een lekker ritmische brug die uitmondt in een sporadisch voorkomende gitaarsolo. Hebben de heren platenmaatschappij dan echt zitten slapen? When Sorrow Falls heeft het in zich groot te worden dankzij zijn zeer pakkende killerrefrein. Calm Before The Storm is prachtig. Het korte instrumentaaltje Pythagoras is met z’n huppelende orgeltje een heerlijke onderbreking. Opmerkelijk is dat de overtuigingskracht tot aan de laatste twee nummers gehandhaafd blijft. Temple Of Pain en Carry Me Home zijn ijzersterk.

“Earthbound” is een debuut waar Norlander en McCrite trots op  mogen zijn. Het album heeft zowel een volwassen uitstraling als een onbevangene. Ja, op de “The 2007 Sessions”-cd waar de hier te bespreken boxset mee van start gaat, klinkt een aantal nummers van “Earthbound” weliswaar een stuk proggier, echter de puurheid van “Earthbound” is gewoon subliem.

Dick van der Heijde

Send this to a friend