LoomAlbum

Prog in je moerstaal, je moet er toch niet aan denken. Stel je het volgende eens voor: Flamborough Head, Knight Area, Leap Day, PBII en Nice Beaver gaan hun teksten in het Nederlands zingen. Maar is dit eigenlijk wel zo gek als je misschien in eerste aanleg denkt? Wij krijgen met regelmaat cd’s toegezonden die afkomstig zijn uit alle windstreken van de progwereld. Het is meer regel dan uitzondering dat artiesten de teksten in hun eigen moedertaal zingen. En eigenlijk heeft dit best zijn charme, zeker wanneer je luistert naar bijvoorbeeld Franse of Duitse vocalisten die ijverig hun best doen om (tevergeefs) accentloos in het Engels te zingen.

Lezers van mijn recensies zullen er inmiddels wel achter zijn dat ik een allergie heb voor vocalisten die bij mij de haren recht overeind doen staan. Er zijn er maar enkelen die de toets der kritiek kunnen doorstaan. Niet vreemd dat mijn voorkeur uitgaat naar instrumentale muziek. Daarnaast – en die uitzondering bevestigd misschien de regel – heb ik een zwak voor niet-Engelstalige artiesten die in hun eigen taal zingen.

Het Poolse Loom is zo’n groep die niet ingewikkeld doet en ‘gewoon’ in de eigen taal zingen, net als veel Poolse artiesten overigens. En dat doen ze, of eigenlijk zanger Marcin Sady, op het debuutschijfje “Tkanina” verrekte goed. Ik heb geen flauw idee wat de goede man zingt, maar het gevoel en de emotie die hij met zijn stem overbrengt voelt goed aan. Hij bezit een stemgeluid met een groot bereik wat dan weer vol en krachtig klinkt, moeiteloos overgeschakeld naar een warm timbre en soms teksten fluisterend brengt. In veel doet hij me denken aan Adam Lassa van Abraxas en Ananke, al is de stem van Sady iets minder karakteristiek. Het zal duidelijk zijn dat deze frontman voor een groot deel verantwoordelijk is voor de prettige sfeer op deze cd.

Maar vlak ook de muziek niet uit, want die is gewoon goed. Ik heb “Tkanina” ontelbare keren afgespeeld en het album groeide met elke luisterbeurt. Gelijk de stem van Sady varieert de muziek van vol en krachtig tot warm en sfeervol. Atmosferisch is het ondersteunende toetsenspel wat nooit dominant op de voorgrond treedt. De spaarzame gitaarriffs zijn stevig waar nodig, splijtend en melodieus zijn echter de fraaie gitaarsolo’s. En wat is het een verademing te constateren dat er geen haantje achter de drumkit zit die elke ruimte dichtmept en regelmatig gebruik maakt van subtiele percussie. Ik hoor in Loom de grandeur van het oude Collage maar ook de brille van het eveneens niet meer bestaande Abraxas.

“Tkanina” is beslist een aanrader voor de liefhebbers van sfeervolle symfo met gevoel en die bovendien niet vies zijn van een potje prog in je moerstaal. En wat betreft die Nederlandstalige prog? Die zal er vast nog wel eens komen…

Hans Ravensbergen