LoonattackAlbum

“Rare jongens, die Romeinen”.
Het is een bekende uitspraak van onze corpulente veelvraat en stripheld Obelix.

Ook niets dan goeds over Grieken en helemaal over Grieken die fan zijn van het geweldige genre waar wij wekelijks over schrijven, laat staan over Grieken die deze muziek met de allerbeste intenties plegen te maken. Zo stuitte ik niet zo lang geleden op een hobbygroepje van een stel Griekse studenten, genaamd Loonattack. Van het één kwam het ander en een promo-exemplaar lag al snel bij mij op de deurmat. Nou ja, een promo-exemplaar…, een cd-r in vinyllook, met als enige informatie elf uitgetypte titels van de nummers op een haastig afgeknipt papiertje. Dan maar het Internet op voor wat aanvullende informatie. Daar kom je dan weer uit bij de MySpace-site van die gasten met net zo weinig informatie. Nee, er bestaat geen eigen website van de groep. Achternamen? Vergeet het maar. Kortom dit obscure groepje is een vrij groot mysterie en het leukste moet nog komen…

…want over artwork had men ook nog niet zo nagedacht. Zo kan het gebeuren dat je als recensent een cd-tje gaat bespreken van een onbekende groep, bestaande uit vijf studenten met onbekende achternaam die kennelijk nog niet hebben nagedacht over de albumhoes. Je treft boven deze recensie dan ook een willekeurige afbeelding aan die misschien wel eens de albumhoes kan gaan worden, of toch maar weer niet. Uiteindelijk zijn dit maar randzaken en gaat het natuurlijk om de muziek, maar het illustreert hoe sommige groepen bezig zijn: amateuristisch.

Over de muziek kan ik vrij kort zijn, deze is niet bepaald amateuristisch. We hebben het hier niet over progressieve rock in zijn zuiverste vorm. Dus geen referenties als Yes, Genesis, E.L.P., Pink Floyd, King Crimson, The Flower Kings en Spock’s Beard. De gevarieerde muziek rockt echter op momenten wel flink en een vrolijk en zomers geluid kan de mannen ook niet ontzegd worden.

Wanneer gas wordt teruggenomen komt de prettige maar soms wel wat eentonige zang van Pantalis beter tot zijn recht. Het Coldplay-achtige Wake Up, It’s Raining is daar een goed voorbeeld van. Net zo gemakkelijk switcht men op Once Again, Underdose! en Curtains Closed naar zestiger jaren muziek met aan The Doors denkende muziek. Dromerig en jazzy wordt het weer dankzij trompetspel op Moving Fingers.

Zo kabbelt de muziek een klein uurtje voort zonder écht hoogstaand te worden. Toch blijft het geheel interessant genoeg om in zijn geheel beluisterd te worden. Productioneel zit het ook prima in elkaar, maar dat kan weer op het conto worden geschreven van Thanasis Lightbridge, de man die we kennen van Dol Theeta.

Rare jongens, die Grieken!

Hans Ravensbergen