LoonyparkAlbum

Het Poolse Loonypark komt na zes albums met redelijke neo-progressieve rock met een verrassend nieuw album aan, dat gelijk een grote stap voorwaarts is. Naast de bekende melodieuze klanken, die vooral drijven op het aangename toetsenwerk van Krzysztof Lepiarczyk, is het op “Strange Thoughts” vooral het stevige, tegen de metal aanschurende gitaarwerk van nieuwkomer Adrian Gwoździowski, dat Loonypark naar een beduidend hoger niveau tilt. Zijn inbreng en vaardigheid op zes snaren, met dito equipment, waarmee de gemiddelde progmetalgitarist prima uit de voeten kan, zijn precies de ballen die hun muziek nog nodig had. Daarmee schiet Loonypark direct in open doel, maar blijven ze ook scoren?

Vanaf de eerste paar nummers, The Shades of a Darkness en Carnival Swirl, spat de stevige neo-progrock uit de speakers en is de  muziek, mede door de inbreng van de zware gitaren, Arena-waardig. Al meer toetsen-georiënteerd, met wat gitaarriffs en spaarzame, maar goede gitaarsolo’s in de geest van Sylvan, vervolgt Loonypark toch zijn oude pad in What If? en Raw/waR. Daarmee hebben we er al ruim een half uur prima neo-progrock met een rafelrandje opzitten, die af en toe categorisch vergelijkbaar is met Shadow Gallery.

Opium is dan een aangename onderbreking, waarin verrassend genoeg de gitaaruithalen juist niet gemist worden. Het nummer kent een prettige instrumentale flow, waarvan Marillion ook zo’n mooi muzikaal tapijtje kan neerleggen, en hier komt de zang van Sabina Godula-Zając goed tot zijn recht. Alleen jammer dat drummer Grzegorz Fieber meent zich hier te moeten onderscheiden. Hier had de druktemaker even een pas op de plaats moeten maken en niet op een geforceerde manier onnodig ingewikkelde drumpatronen moeten timmeren. Hij had beter een voorbeeld kunnen nemen aan Piotr Lipka, die met zijn basgitaar mooi binnen de lijntjes opereert, maar wel de een na de andere fraaie baslijn neerzet.

Helaas gaat met het titelnummer Strange Thoughts het tempo en de intensiteit wat verder omlaag en is de inzet van de nieuwe gitarist ook alweer wat verder beperkt. Dat is jammer, want hij is degene die verantwoordelijk is voor het scheiden van het kaf van het koren. Als Eyes Wide Open en The Lightness of the Wind dan ook nog eens compositorisch van mindere kwaliteit zijn, lijkt het album toch wat af te zwakken richting hun voorgaande albums, en dat is jammer. Voor de oude fans eindigt het album met een voor de band kenmerkende, gedragen ballad, The Flame. Een nummer in de stijl waarop Journey ook patent lijkt te hebben, zodat de aankoop van dit album toch wel gerechtvaardigd is.

“Strange Thoughts” is ook niet zomaar een albumtitel. Het is een verzameling gedachten over interpersoonlijke relaties, sterke emoties en de levenscyclus. Je hoort veel terug over liefde, hoop, volwassen vergevingsgezindheid en afscheid van het verleden. En het roept de nooit te beantwoorden filosofische vragen op als: wat als?; wat als we niet leven?; wat als er alleen een leugen is?

Je kunt niet zeggen dat deze Poolse progrockers de moed missen om te veranderen, ook al hebben ze daar wel heel veel tijd voor nodig gehad. We waren al bekend met hun interessante arrangementen, muzikale motieven en harmonische oplossingen. Het is nu voor de toekomst alleen te hopen dat de nieuwe gitarist blijft en een prominentere rol gaat spelen in het stevige geluid. Alleen hij kan ervoor zorgen dat, met deze bezetting, een winnend team op de progvelden kan worden opgesteld.