LoonyparkAlbum

Polen heeft al jaren een goede naam als het gaat om neoprog. Denk aan bands als Collage, Satelilte, Quidam, Albion en Millenium. Loonypark is een stuk minder bekend dan deze namen maar is qua geluid wel goed vergelijkbaar. Vooral met Albion. Loonypark, afkomstig uit Krakau, is al actief sinds 2007. De band werd opgericht door toetsenist Krzysztof Lepiarczyk. The 7th Dew is inmiddels het zesde album. Lepiarczyk is nog steeds de grote man van dit vijftal. Hij is verantwoordelijk voor alle muziek. Zangeres Sabina Godula-Zając schreef de teksten.

Loonypark vertrekt op “The 7th Dew” energiek uit de startblokken met het dynamische The Earth. Ik vind het direct één van de betere nummers van het album en dat komt omdat de grootste troeven van Loonypark direct opvallen. In de eerste plaats is dat de zang van Sabina Godula-Zając. Zij was er in het begin al bij, en is nu weer terug van weggeweest. Zij heeft een wat donker stemgeluid. Misschien een rare vergelijking, maar mij schoot de naam van Amy Winehouse door mijn hoofd. Godula-Zając legt een flinke portie melancholie en emotie in de songs, die daardoor enorm aan kracht winnen. Ten tweede zijn er de doorklievende gitaarsolo’s van Piotr Grodecki. In elk nummer stopt de man wel een solo, en hij doet dat met verve.

The Earth zet zo de toon voor de hele cd. Opvallend is dat oprichter en toetsenist Lepiarczyk zich meer op de achtergrond houdt. Hij legt met zijn toetsen het fundament waarop met name Godula-Zajac en Grodecki zich uitleven. Maar onderschat ook bassist Piotr Lipka niet. Zijn basspel zit behoorlijk vooraan in de muziek. Het toegankelijke Virtuality heeft in belangrijke mate door zijn spel een swingende groove.

De tweede laatste nummers The Embrace en The Truth vallen mij ook op. Dit zijn meer gedragen nummers. De toetsen hebben een grotere rol, al ontbreken ook in deze songs de gitaarsolo’s niet. Bovendien biedt de sfeer Sabina Godula-Zając de mogelijkheid om nog meer uit te blinken. De teksten zijn bovendien introspectiever, en gaan niet over maatschappelijke onderwerpen als bijvoorbeeld de milieuproblematiek. In deze twee laatste nummers is verwantschap met Albion (bijvoorbeeld het laatste album “You’ll Be Mine”) het grootst.

Dat maakt dat ik The 7th Dew een behoorlijk album vind geworden. Na ruim drie kwartier zit het er ook op. Dat is goed, en dat bedoel ik positief. Door de typische neoprog formule is de muziek wel wat voorspelbaar. Bovendien mist de muziek de spanning die bijvoorbeeld Albion wel heeft. De zang en het gitaarwerk zorgen ervoor dat Loonypark boven de middelmaat uitstijgt. Deze Polen brengen aangename neoprog, Ik heb mij er zeker mee vermaakt, maar het is ook niet zo dat “The 7th Dew” wereldschokkend is of mij in vervoering brengt. Qua niveau zit Loonypark nog wel een stukje onder dat van de namen waarmee ik mijn recensie begon. Neemt niet weg dat als je een liefhebber bent van neoprog, je een prima tijd kunt hebben met deze plaat. Niks meer, maar ook niets minder.