Los ColognesAlbum

Los Colognes is een band uit Nashville, Verenigde Staten. Op hun debuutalbum “The Wave” uit 2017 was het nog een vijftal, maar nu presenteren ze zich als drietal. De twee heren die op het eerste album de toetsen verzorgden, zijn nu als gastmuzikant betrokken.

Normaal gesproken zou dit drietal helemaal niets te zoeken hebben op Progwereld. Ze presenteren zichzelf als pop/rockformatie, maar op hun tweede album “The New World” zitten zoveel proginvloeden, dat ik zeker weet dat vele progwereldlezers dit album zullen waarderen.

Je zou bijna denken dat de band van tevoren deze opdracht meekreeg: “maak een album dat de hoogtijdagen van Toto en de 80’s periode van Pink Floyd doet herleven”. De overeenkomsten met “A Momentary Lapse Of Reason” van Pink Floyd en “IV” van Toto zijn hier legio aanwezig.

Het hele album is overgoten met een prettig 80’s sausje en heeft naast prog en pop ook best wat new wave-invloeden. Het gitaarspel van Jay Rutherford (geen familie) is bijzonder smakelijk en doet denken aan dat van David Gilmour, met van die zalige melodieuze solo’s die je even alles doen vergeten. Het album zit er vol mee. Een flink proggehalte zit zeker ook in de toetsen die constant aanwezig zijn. Die zijn vaak inkleurend op de achtergrond. Maar ik word ook heel blij van die typische 80’s synthesizerloopjes in bijvoorbeeld Battle Royale en Troll.

De vergelijking met Toto zit hem meer in hoe de songs zijn opgebouwd. Hier blinkt het gezelschap echt in uit. De nummers staan stuk voor stuk als een huis, hebben pakkende melodieën en een refrein dat je al snel meezingt. Opener Ballad Of A Straw Man heeft een beetje een bluesy ondertoon en heeft de neiging wat voort te kabbelen. Maar daarna wordt alles beter. Battle Royale heeft een refrein dat zich comfortabel in je hoofd weet te nestelen en valt verder op door de zalige gitaarsolo’s van Rutherford. Het nummer had niet misstaan op een album van Mike And The Mechanics.

Bij het uptempo Troll doet het basloopje denken aan Maneater van Hall & Oates. Hier is de grotere rol voor de toetsen erg fijn, maar ook de korte gitaarsolo’s doen het erg goed. Youtopia brengt herinneringen aan Learning To Fly van Pink Floyd naar boven en de langere afsluiter Over And Out is een prettige ballade met een sterk refrein en een langere gitaarsolo in de stijl van David Gilmour.

Ik ontdekte dit album dankzij Spotify, die dacht dat ik dit wel kon waarderen. Daarna heeft het bijna dagelijks door mijn speakers geklonken. Een heerlijk pakkend, beklijvend en ongecompliceerd album, dat elke keer een glimlach op mijn gezicht weet te krijgen. Wat is muziek toch heerlijk.