Lost KiteAlbum

Als het touwtje knapt zweeft je vlieger onbestuurbaar richting wolken. Het is de overtreffende trap van het spreekwoord ‘het zoeken naar een speld in een hooiberg’. Probeer hem maar eens terug te vinden als je stukje huisvlijt doelloos de hoogte in gaat.

Het beeld van een dolende vlieger past perfect bij de sfeer van dit album. Deze is vrijblijvend en vertoon raakvlakken met jaren ’70 prog. Over “Remains”, het derde album van het Zweedse duo Stefan en David Carlsson  (vader en zoon), hangt een donkere psychedelische gloed die je al vanaf het vage hoesje meesleept. Lost Kite maakt organische muziek met veel akoestische gitaren , dwarsfluit en saxofoon aangevuld met onder andere elektrische gitaar, toetsen en basgitaar. Er is op deze schijf een klein aandeel van zang en ook de drums nemen niet al teveel ruimte in. Het geheel klinkt erg ingetogen en als je je wat voor kan stellen bij de term ‘bedeesde folk’ heb je nog meer een idee waar onze vlieger heen zweeft.

Het album telt dertien nummers die op hun beurt ondergebracht zijn in drie groepen.  De eerste nummers laten horen dat de heren op “Remains” een meer eigenzinnige koers varen en dat terwijl de intimiteit en de passie weer onmiskenbaar Scandinavisch is. Vanaf de pastorale intro van Rise merk je dat je naar iets speciaals aan het luisteren bent, temeer daar de daarop volgende  passage wereldmuziek een hypnotiserende drive heeft. Er komt muziek tot je die je moet horen van jezelf. Neem wat dat betreft het epische Where Swallows Fly en constateer dat Lost Kite muziek maakt die een nauwgezette beluistering vergt. Het van echte drums voorziene tussenstuk van het nummer is gebaseerd op een sprankelende tokkel en fraai toetsenspel. Het bevat een prachtige synth  solo waarbij een ieder zelf mag bepalen of de klanken worden aangestuurd door een klavier of een elektronisch blaasinstrument. Het ritmische Up And Down The Gravelpit is een instrumentaaltje dat de eerste groep nummers afsluit. De relaxte dwarsfluit en de fuzzy basgitaar doen wat denken aan Supersister, iets dat dan weer niet geld voor de bronstige saxofoon.

Vervolgens komen er zes nummers voorbij die tezamen het stuk Sketchbook vormen. De sfeer van dit wederom instrumentale werk is kalm en in een zekere mate betoverend met een paar vette knipogen naar het rustige materiaal van Steve Hackett. Er zijn hoofdrollen weggelegd voor Spaanse gitaar en filmische orkestraties. Wel is het jammer dat de muziek hier negens naartoe gaat waardoor het beeld van een dolende vlieger uitermate treffend is.

Met de derde en tevens laatste groep nummers is het niet anders. Er zijn grote contrasten tussen bijvoorbeeld het hoekige titelnummer met z’n onstuimige gitaarsolo ten opzichte van het melodieuze Winter’s Presage. Ook de Jethro Tull-achtige loopjes van Dark Woods / Dawn Meadows en het reflectieve slotnummer Seven Waves Apart zijn zo verschillend als het maar kan. Lost Kite komt met al dat gedool goed weg. Vader en zoon Carlsson weten je moeiteloos te boeien.

Soms is het wel lekker als de muziek vrijblijvend is en alle kanten opwaait, vooral als de pretenties dan ver van huis blijven. David en Stefan Carlsson hebben dat goed in de gaten met als resultaat dat “Remains” een album is waar je onbezorgd naar kan luisteren.

Dick van der Heijde