Lotus ThiefAlbum

Een ongrijpbare bloem, dat is Lotus Thief.

Wat zal het verdraaid moeilijk zijn wanneer je composities niet worden begrepen. Ik kan mij voorstellen dat je als muzikant gaat twijfelen, zeker wanneer absoluut succes uitblijft.

“Oresteia” is het derde album van dit gezelschap, oorspronkelijk afkomstig uit San Francisco en bijna vanzelfsprekend verschijnt de cd onder het Prophecy Records label. Waarom vanzelfsprekend? Het Duitse label herbergt bands en artiesten die metal georiënteerde muziek produceren waar vaak een bijzonder randje aan kleeft. Daarnaast heeft het label de eervolle reputatie langdurige relaties aan te gaan met die acts. Die samenwerking gaat zo ver dat het label bands representeert die soms wat obscuur zijn en nauwelijks of geen succes kennen of gekend hebben in hun loopbaan. Bijvoorbeeld een band als Nucleus Torn, waarvan u meerdere recensies op onze pagina kunt vinden. Die vasthoudendheid levert soms ook grote successen op, immers bands als Alcest, Green Carnation, Agalloch, Antimatter, Dark Suns, en Empyrium zijn gevestigde namen geworden binnen hun eigen genre.

In het ruim tien jarig bestaan van de band is er wel één en ander veranderd. De band is namelijk gestart als een project waar twee muzikanten het eerste album hebben gefabriceerd, inmiddels is de band uitgegroeid tot een kwintet. Drijvende kracht Bezaelith heeft sinds het tweede album Gramarye vier bandleden aan de band toegevoegd maar is zelf binnen de VS verhuist van de Oostkust naar de westkust en woont in New York. Een groot gedeelte van de band woont nog wel aan de oostkust, wat weer voor de nodige problemen zorgde op het gebied van de productie van dit album. Sinds het tweede album zijn alle bandleden behalve Bezaelith vervangen, wat vooral vocaal gezien meer mogelijkheden opleverde.

Hoe succes gaat uitpakken voor Lotus Thief is momenteel nog afwachten maar de voortekenen lijken niet gunstig gestemd. Dat is redelijk eenvoudig uit te leggen; Lotus Thief produceert composities die enigszins onorthodox maar vooral ook smaakgevoelig zijn. Zo dusdanig dat je kan spreken over een afbakening binnen de muziek die niet door iedereen gewaardeerd wordt. De muziek van Lotus Thief kent invloeden van death metal maar ook ambient muziek, herbergt bijzondere tempowisselingen en een mystieke sfeer die eveneens smaakgevoelig is. Mastermind Bezealith wind er geen doekjes om, ze presenteert zichzelf optimaal in de acht minuten openingstrack Agamemnon. De sfeer van het nummer doet bijvoorbeeld denken aan het proggy aspect van het legendarische album “Moonshine” van Collage, maar wordt ook onderworpen aan verschillende tempo’s en stromingen. Daarnaast kent de track regelrechte death metal fragmenten inclusief screams/grunts maar laat ook onderdelen horen van Keltische muziek en vergelijkingen met meanderende beekjes. Deze potpourri van stijlen is bij herhaalde beluistering interessant en avontuurlijk, maar zorgt ook voor verwarring en afbakening van het potentieel luisteraars.

Het vervolg van het album is al eveneens bijzonder. De interludes kenmerken zich door ambiente, sferische soundscapes en laten zich opvolgen door lange nummers variërend tussen de zes en de acht minuten. Progressief? Zeer zeker. Consistent voor het totaalgeluid? Niet altijd.

Productioneel maakt de band grote stappen. Over de hele linie is de mix en mastering op beter niveau dan de voorgaande albums en op het gebied van instrumentatie worden goede keuzes gemaakt. Echter de death metal fragmenten worden nog steeds volgeramd door de overijverige drummer en de gitaristen raggen soms flink over de snaren. Zangeres Bezealith staat meer vooraan in de mix en is daardoor ook beter verstaanbaar. Voor het eerst kan je haar mystieke teksten goed volgen. Haar stem heb ik eerder al vergeleken met Moya Branson, de breekbaarheid die ze in de rustig gezongen teksten brengt is wat mij betreft een mooie aanvulling op haar vocale bereik.

Aan het einde van deze recensie kunnen we vaststellen dat Lotus Thief ondanks de genoemde diversiteit al een herkenbaar profiel heeft. Zeer zeker als je over drie albums die conclusie kan trekken. De band heeft ondanks de vele cross-overs een uniek geluid, een bijzonder concept en vergelijkingen met andere bands zijn er niet of nauwelijks te maken. Dat wil niet zeggen dat het vanzelfsprekend is dat de band met dit concept een groot publiek gaat bereiken, daarvoor is de muziek te smaakgevoelig en vooral eigengereid. Lotus Thief heeft daardoor zijn eigen niche in de markt gecreëerd en de vraag is of dat een succesformule wordt.