Lotus ThiefAlbum

Van tijd tot tijd ontdek je bands die progressiviteit hoog in het vaandel hebben staan, maar waarmee je eigenlijk geen raad weet.

Lotus Thief uit San Francisco is typisch zo’n band. De band is ontstaan in 2012, als multi-muzikant Beth Gladding aka “Bezaelith” de band opricht en hulp krijgt van “Otrebor”. De eerste bedient de toetsen, gitaar, basgitaar en zingt, de tweede bedient de trommels. De twee kennen elkaar van de band Botanist, eveneens een opzienbarende metal band uit dezelfde stad. Het debuutalbum van Lotus Thief is gebaseerd op het antieke leerdicht van de dichter-filosoof Lucretius, die leefde in het Romeinse tijdperk, een eeuw voor de geboorte van Christus.

Als je deze cd als traditioneel symfomaan gaat beluisteren zal wellicht één referentie snel naar boven komen drijven. Dat is de link met Keltische folkmuziek en dan specifiek genoemd de band Clannad. Hoewel de frontvrouw van die band Moya Brennan in de hogere regionen zingt, doet de zang van zangeres Bezaelith veel denken aan de klankpallet van de Ierse grootheid. Ook de stijl en techniek die beide dames gebruiken komen overeen.

Daarmee heb ik wellicht ook het meest significante kenmerk genoemd waarom dit album door de symfomaan uitgeprobeerd moet worden. Want hoewel er veel progressiviteit op het album is te vinden moet ik “Revrm” in een paar kenwoorden samenvatten die de conservatieve progrocker meestal niet aanspreekt. Die woorden zijn:

Chaos, wanhoop, desoriëntatie en eentonigheid.

‘Chaos’ wegens de enorme brei aan instrumentatie die op piekmomenten je bordje doet overlopen. Alsof de kok van dienst enthousiast is over zijn eigen brouwsel en je bord maar blijft vol scheppen totdat de brei langs je vingers op de grond beland. Te veel en onnodig. De muziek bestaat uit black metal, post-rock en doom invloeden waarin de gierende gitaren samen met de ijzingwekkende zang van Bezaelith soms net even te veel van het goede wordt. Daarnaast heb je ook nog de elektronische invloeden, dark wave en alternatieve rock te ontdekken. Wanneer je de eerste song, Aeternvm, beluistert wordt je gelijk al geconfronteerd met de chaos in de muziek, het klinkt enorm druk maar desondanks kan je spreken van fijne details, zeker tijdens de ambiente slotminuten. Die zijn er dus ook te vinden.

‘Wanhoop’ omdat de songs een droevige en neerslachtig gevoel uitstralen. Zowel op instrumentaal- als op zanggebied. De muziek schuurt regelmatig langs het doom-metal genre, zeker als je de song Discere Credas beluistert. De song bevat weinig structuur maar het geheel blijft muzikaal. Zoals gezegd vervullen de gitaren een dominerende positie en wordt de muziek aangevuld met meedogenloze drums. De Keltische benadering wordt eigenlijk alleen gecreëerd wanneer zangeres Bezaelith zingt, waardoor er een interessante mix van black metal en Keltische invloeden ontstaat. Zo hier en daar zal de liefhebber van sludge ook aan zijn trekken komen.

‘Desoriëntatie’ omdat je dat ongetwijfeld zal ervaren wanneer je de eerste keer naar deze muziek luistert. Een goed voorbeeld wat dat betreft is Miseras. De structuren van die song vliegen werkelijk alle kanten op, je blijft zoeken naar het juiste ritme: dat is tegendraads en moeilijk te volgen. Melancholische sferen mengen zich met eentonige drums, sfeervolle gitaren en dan hebben we de angstaanjagende zang en lugubere soundscapes in deze song nog niet genoemd. Het einde van de song kenmerkt zich juist weer als ambient. Geluidsgolven beïnvloeden je hersenen en brengen je bijkans in een diepe hypnose. Is dit geniale muziek of is dit gewoon chaos? Zegt u het maar!

‘Eentonigheid’ is natuurlijk een persoonlijke benadering, maar het dient genoemd te worden. Linksom of rechtsom kan ik aan het einde van vele luisterbeurten zeggen dat het moeilijk is een nummer te noemen dat op positieve wijze beklijft. Hoe druk, gevarieerd en divers de muziek van Lotus Thief over de verschillende song ook klinkt, na zes a zeven luisterbeurten kan ik nog steeds geen favoriet noemen. Erger, er beklijft geen enkele song.