Verschillende artiesten hebben getracht om hardrock met progrock te vermengen. Niet gek, aangezien bij beide genres de muzikant centraal staat en tevens virtuositeit wordt gewaardeerd. Soms komt de symbiose tussen deze twee stijlen tot een agressieve kruisbestuiving, maar vaak neemt een van de twee stijlen de overhand. Zo ook bij Lucid Dream.
“Otherworldy” is namelijk vooral een hardrockalbum met hier en daar wat symfonische accenten. Bijna alle composities zijn te recht toe en te recht aan om de muziek met een gerust hart als progrock te kunnen kwalificeren. The Theater Of Silence komt nog het dichtst in de buurt. Af en toe doen de gitaarlijntjes me hier nog een beetje aan Rush denken. De rest van de muziek roept daarentegen eerder associaties op met bands als Rainbow of het toegankelijkere werk van Uriah Heep. Die bands kwamen echter meermaals een stuk virtuozer uit de bus.
Dat het progressieve gehalte niet erg hoog is, hoeft overigens geen probleem te vormen. Ook voor progliefhebbers kan dit een gave plaat zijn. De ongedwongen sfeer werkt namelijk bijzonder aanstekelijk en een zekere vlotheid geeft deze muziek bovendien een soort ‘on the road’-gevoel . Hoewel de muziek niet echt bijzonder is, is het spelplezier overduidelijk aanwezig. De band slaagt er eveneens in om de muziek heel warm en aangenaam te laten klinken. Dit is grotendeels te danken aan het prettige stemgeluid van Alessio Caleandriello. Het album bevat eigenlijk ook geen nummers die onder of boven het maaiveld uitsteken en het album voelt daarnaast echt als een eenheid aan. Een nummer als The Stonehunter is desalniettemin het beste voorbeeld wat dit album te bieden heeft: dwingende ritmes waarop de vibrato-zang goed afsteekt. Hoewel het nummer voor de rest ook een best aardige solo bevat, is het totaalplaatje echter ook weer niet opzienbarend genoeg om echt een indruk achter te laten.
Vergeleken met het vorige album van de band is “Otherwordly” desalniettemin een hele verbetering. Dit is met name te danken aan de bondigheid van de nummers op deze plaat. Een goede verandering, aangezien er nu een stuk meer gebeurt op de weliswaar wat kortere nummers.
“Otherworldy” is best een sterke plaat. Geen hoogvlieger, maar zeker een album waar het speelplezier hoorbaar is. Daarenboven luistert dit album lekker weg door de korte en bondige nummers. Ik zou dit daarentegen eerder aan hardrockliefhebbers aanraden dan aan progrockers.
Luke Peerdeman