Lucid DreamAlbum

Soms google je op de naam van een band en kom je op pagina’s van meerdere bands met dezelfde naam. Verwarrend en vervelend, voor zowel de recensent als voor de band zelf. Want als je jezelf al niet kan onderscheiden met je naam, hoe zit het dan wel niet met de muziek? Ronduit irritant wordt het wanneer je de band hebt gevonden de band niet eens de moeite heeft genomen een stukje biografie op te nemen in de website of  op Facebook. De nekslag aan je informatiehonger geven ze je wanneer er zo’n cryptische slogan in het infogedeelte van Facebook staat, die je nieuwsgierig zou moeten maken. “Lucid Dream Music comes from the Silent Knowledge and the Superior Powers to which we’re only a means”. Pffff, Gaaaaaap. Bekijk het even.

U begrijpt het al, de informatie die ik over deze band geef is summier. En mooi dat ik geen andere wegen ga bewandelen om toch aan die voorlichting te voldoen. Zij lui, ik lui. Wat ik wel weet is dat aan de basis van deze band onherroepelijk de Italiaanse gitarist Simone Terigi staat, die in 2009 zijn collegamuzikanten bij elkaar zocht om een band te vormen die vooral muziek kon maken in de hardrockstijl. Hij vond deze muzikanten in en rondom Genua. Dit is het tweede album dat ze hebben geproduceerd, in 2011 brachten ze een debuutalbum uit genaamd “Visions From Cosmos11”.  Tot zover de met moeite verkregen informatie.

De genoemde hardrockstijl weten ze op fijne wijze te etaleren op “The Eleventh Illusion”. Regelmatig komen er connecties met de jaren 70 en 80 rock voorbij, waarbij invloeden van Rush, AC/DC, Led Zeppelin en Black Sabbath aanwezig zijn. Het draait op deze schijf echt om de gitaren en die weten de heren in diverse variaties te presenteren, van ingetogen solo’s tot vette, stuwende riffs. Een voorbeeld daarvan is bijvoorbeeld Back To Cosmos11 en Black, wat heerlijke vette gitaarsongs zijn en ik niet vaak genoeg kan beluisteren. Over het hele album gezien speelt de band nergens op veilig en het weet ondanks het ontbreken van bijvoorbeeld toetsen heel melodieus en divers te blijven. Hier en daar weet de band zelfs verrassend uit de hoek te komen, met een psychedelische of zelfs een ambiente benadering (The Pulse  Of Infinity). Over het algemeen staan er uitdagende nummers op het album, maar  sommige nummers verzanden toch in niemandsdalletjes en zijn rondweg saai, bijvoorbeeld Two Suns In The Sunrise en The Song Of The Beyond.

Zanger Alessio Calandriello van de band is echt een fenomeen. Toegeven: zijn stem moet je liggen, maar met zijn karakteristieke stembanden en dito hoge uithalen doet hij denken aan een mix van Robert Plant (Led Zeppelin), Geddy Lee (Rush) en de vele jaren zeventig zangers die nog regelmatig voorbijkomen in de arbeidsvitaminen van de Avro. Technisch is het allemaal dik in orde en ach, het accent… zet tien zangers achter de microfoon zonder Angelsaksische ondergrond en ik pik er zonder dralen een Italiaan uit. Altijd herkenbaar, maar toch heeft het zijn charme.

De productie en mastering van het album zijn van een niet bijster hoog niveau, waardoor de muziek niet overdreven gaat sprankelen. Vooral de zang krijgt af en toe een rare plek in de productie en klinkt op verschillende audiosystemen verschillend. Desalniettemin is dit een fijne cd voor de gitaarrockliefhebbers, maar stel je er op in dat je weinig progressiefs hoort in de muziek van Lucid Dream. En oh ja, rondneuzen op het web heeft niet zo heel veel zin. Had ik dat al gezegd?

Ruard Veltmaat