Lucifers FriendAlbum

Lucifer’s Friend is opgericht in 1970 en in de afgelopen 47 jaar heeft de band veel gedaanten gehad. Op de eerste albums, in de vroege jaren ’70, spelen de heren afwisselend hard rock, jazz-rock, symfonische rock en gladde AOR. Daardoor wist je als lp-koper nooit helemaal zeker wat je te wachten stond. Het allerbeste album, waar voor liefhebbers van prog het meeste vlees aan zit, is wat mij betreft “Banquet”, nog steeds een plaat die zeer de moeite is. De meer commerciële en veel simpelere hard rock platen, waarin de band zijn best doet het geluid van tijdgenoten als Rainbow en Uriah Heep te benaderen, zijn veel minder interessant.

Sinds de jaren ’80 heeft Lucifer’s Friend een wat sluimerend bestaan gehad, met alleen een kleine opleving in 1994. Sinds een goed jaar is de band echter terug in de originele bezetting, inclusief zanger John Lawton. Na een verzamelaar is er nu een volwaardig nieuw studioalbum, waarop de band in topvorm is. Tot zover echter het goede nieuws, want helaas grijpt deze editie van de band terug op die simpele hard rock die eind jaren ’70 uit de mode ging.

Voor liefhebbers van bijvoorbeeld Rainbow post-Dio valt er dus wel het een en ander te genieten op deze plaat, want de band klinkt gretig en, dankzij het donkere geluid van Lawton, reuze vertrouwd. Dit zijn topmuzikanten. Met prog, jazz-rock of symfo heeft dit echter niks te maken en dat is even begrijpelijk als jammer.

“Too Late To Hate” staat vol korte, ambachtelijke liedjes met een kop en een staart, liedjes die allemaal bekend voorkomen. Het hard rock idioom biedt niet zoveel ruimte voor experimenten, na een tweede refrein komt een brug, dan een gitaarsolo en dan het coda, zo gaat het nou eenmaal. Hoe goed je dat ook speelt, veel spannender wordt het niet.

Helaas wordt dit album ook nog eens gehandicapt door een niet al te beste geluidsmix. Alles galmt als een kathedraal en klinkt boomy en weinig sprankelend. Daar komt bij dat John Lawton, die zijn sporen meer dan verdient heeft bij bands als Uriah Heep, op zijn oude dag nog heel goed voor de dag komt, maar van zichzelf al galmt en borrelt als Ben Cramer met een slok op.

Daarmee is “Too Late To Hate” nog geen slechte plaat voor de liefhebber, er staan genoeg prettige nummers op, maar het is zeker geen openbaring. Hartstikke goed dat de band terug is, maar muzikaal hebben ze wat mij betreft de verkeerde keuze gemaakt.

Erik Groeneweg