Luminous NewtsAlbum

Zo nu en dan belandt er ten burele van de Progwereldredactie een schijfje waarvan bij het proggehalte vraagtekens gezet kunnen worden. Bij het gelijknamige debuut van het Amerikaanse Luminous Newts is dit bijvoorbeeld het geval. Voor hetzelfde geld was deze muziek stilletjes aan ons voorbij gegaan. Maar nu we ‘m toch in de speler hebben liggen…

Singer-songwriters Eric Kampman en Thea Kelly hebben al jarenlang hun sporen verdiend in de muziek, Eric als toetsenist en Thea als zangeres. In 2012 besluiten ze hun krachten te bundelen en Luminous Newts op te richten en drie jaar later laten ze hun eerste cd het licht zien. Met twee gitaristen en een ritmesectie completeren ze de band.

Gelet op de achtergrond van de grondleggers van deze band zal het niet verbazen dat een ‘singer-songwriterstructuur’ in de nummers nooit ver weg is. Maar, gelukkig voor onze verwende progoren, is er meer. De twaalf niet al te lange nummers hebben een toegankelijke melodieuze inslag, met veel popinvloeden, regelmatig neigend naar rock. Hier en daar is een lik blues en een toefje country hoorbaar, zodat we een gemêleerd geheel voorgeschoteld krijgen. “Luminous Newts” klinkt zeker niet echt modern of vernieuwend, maar aan de andere kant ook niet oubollig gedateerd. Misschien is het predicaat ’tijdloos’ passend. De zang van Kelly is verzorgd en ligt prettig in het gehoor, maar ook Kampman weet zijn stembanden aangenaam te doen trillen, hij zingt op drie nummers solo. De samenzang klinkt ook behoorlijk, al wordt  het dan wel eens zoet en gladjes. De teksten gaan ergens over, van maatschappelijke en persoonlijke thema’s tot humoristische uitstapjes. Opvallend vaak gaat het over dieren.

De compacte nummers laten weinig ruimte voor instrumentale avontuurtjes. Intermezzo’s, tempowisselingen en uitgesponnen solo’s hoef je dan ook niet te verwachten. Kampman overgiet de muziek doorlopend met zijn verzorgde piano- en ander toetsenspel. Hij soleert, jawel, ook nog eens niet onaardig op synthesizer tijdens een aantal nummers. Gitaristen Dean Katari en Paul Wells, stellen hun spel met name ten diensten van de liedjes, zorgen daarbij voor een stevige rockondergrond, maar een enkele keer mogen ze toch ook los voor een solo.

Rock en blues horen we op The Wolf Doesn’t Howl So Loud, met lekker vet rock-gitaarspel met pianobegeleiding en de stem van Kelly, maar ook op I’m Just Saying, hier met een Hammond- en een dubbele gitaarsolo. Steely Dan komt even langs in Up And Out, waarbij Kampman zijn Moog nadrukkelijk laat spreken voor een van de mooiste stukjes van de schijf. Op een van de ballads, Before I Die, doet Katari een heel aardig Bachman, Turner, Overdrive gitaartje als achtergrond voor de gevoelige (samen)zang). Bovendien maken we nog een mooi stukje mee van samensmelten van Thea’s voice met de piano van Eric en het ijle gitaargeluid van Katari op Flying Fish.

Luminous Newts zal geen potten breken in de ‘onze’ wereld ben ik bang, hiervoor is het proggehalte toch iets te laag. Nochtans valt er voor de breed georiënteerde muziekliefhebber voldoende te genieten op deze schijf, die prima verzorgd is. Van de tamelijk ongecompliceerde muziek kan ik best vrolijk worden of om met de band te spreken: “I feel better now, so much better”.

Fred Nieuwesteeg