Het is voor Amerikaanse bands erg moeilijk door te breken bij het eigen publiek, zeker als je progressieve rock produceert. Alle prog gerelateerde bands hebben dat euvel tegenwoordig zult u dan zeggen, maar in Amerika is dat nog eens wat moeilijker door de kleine achterban voor dit type muziek. Het is dan ook een belangrijke reden voor dit trio uit California veel aandacht aan Europa te schenken door fysieke promo’s naar dit continent te sturen om opgemerkt te worden. Een kostbare zaak, zeker als het om ‘slechts’ een ep gaat. Drummer Alex Bosson, zanger en gitarist Ryan Erwin en toetsenist Danny Stevenson hebben het er blijkbaar voor over, want er zijn veel fysieke kopieën naar Europa verscheept.
Het eerste nummer, Somnambulant, is donker en somber te noemen, vanwege de neerslachtig aandoende muziek, maar vooral ook door de sombere stem van zanger Ryan Erwin. Er wordt in het nummer gebruik gemaakt van een mix van akoestische en elektrische gitaar die samen met de zang voor een bijzondere sfeer zorgt.
Severance is absoluut het beste, maar ook kortste nummer van de ep, met een heerlijke einde waarin de eindmelodie bekend in de oren klinkt. Dit had van mij meer uitgerekt mogen worden, want voordat je meegesleurd wordt in de heerlijke melancholische klanken is het al weer afgelopen. Over het algemeen zijn de toetsen van Danny Stevenson niet bijzonder aanwezig in het geluid, maar hij zorgt er met zijn aandeel wel voor dat de muziek wat tegen Opeth en Katatonia aanschurkt.
De zang is zoals gezegd donker, somber en verdient vooral de nodige aandacht van de band. Ondanks de inspanningen om zijn stem gevarieerd te laten klinken, komt Erwin soms wat vals en monotoon over. Het duidelijkst is dat te horen in Panacea, waar de sound van Erwin wat richting Kurt Cobian schurkt, maar dit klinkt niet echt lekker in de productie.
In essentie is dit een band met talent. Ondanks de op- en aanmerkingen kan dit met wat verfijning en wat bijschaven een potentiële topper worden. We houden het voor u in de gaten.
Ruard Veltmaat